"Jambo! How are you today? - I'm fine, thank you! And how are you? - fine!"

"Jambo! How are you today? - I'm fine, thank you! And how are you? - fine!" 

Afgelopen weekend werd een eerste bezoek gebracht aan de ‘stad’ Ukunda met de ‘matatu’ (gekende busjes waarin mensen opeengestapeld terug te vinden zijn), gegidst door Mariette, een Nederlandse vrijwilligster van Kebene en Rainbow4kids. De echte binnenstad waargenomen met allerlei uitgestalde kraampjes en verkopers die hun waren weten aan te prijzen. Daarnaast ook de kans gekregen om een authentiek armoedig huisje van binnenin te bekijken: de levensstandaard van het Keniaanse leven is absoluut niet te vergelijken met deze van België. Een bed in een ruimte wordt reeds ervaren als een zekere luxe of ‘geluk’ dit te hebben. Vaak slapen verschillende mensen/kinderen in eenzelfde bed. Van enige ‘privacy’, zoals welbekend naar Europese normen, is er weinig of geen sprake…

’S Avonds werd een heerlijke maaltijd verorberd met ons allen in ‘the African Pot’, een restaurant in Ukunda (ook te vinden nabij Diani) met ‘echte Afrikaanse maaltijden’. Heerlijk gekruide frietjes, gegrilde kip en groenten vulden al snel onze hongerige magen. Tot mijn verbazing bleek mijn spijsverteringsstelsel hier goed op te reageren! Voor herhaling vatbaar me dunkt!

Zoals het een goede student betaamt bezorg ik jullie naast de vele weetjes rond het alledaagse leven in Kenia ook de nodige informatie rond het ‘les gegeven’: vanaf heden geef ik wiskunde en Engelse lessen aan class 1 – class 7, evenals bied ik ondersteuning en uitbreiding in het LO- en PO aanbod op de school. De overgang van observatiedagen naar effectief ‘les geven’ verliep vrij vlot. Ik popelde al enige tijd om aan de slag te kunnen gaan met de ‘slow learners’. Dit vraagt de nodige lesvoorbereidingen, een nieuw concept voor mij gezien mijn ervaring zich hiertoe beperkt tot een vrij eenzijdige positie – als in ‘student’. Opvallend is dat wiskunde me echt bevalt bij de oudere kinderen ‘class 4 en class 5’ gezien ze ook beter Engels kunnen spreken en meer lijken te vatten. Het is echter niet evident enige ‘continuïteit’ te voorzien doorheen de lessen gezien er steeds een wissel in vakken is om de 30 minuten. Zo ook blijken er soms enkele ‘pientere’ kereltjes te vinden in vergelijking met andere kinderen die zwakbegaafd lijken te zijn – ook hier blijft het zoeken naar een evenwicht in ‘begeleiding’ – ‘aandacht verdeling’ - …  Engels vind ik ook ‘vre wijs’ om te geven: aan de hand van visualisaties (tekeningen op het bord, rollenspelletjes, uitbeeldingen (“the elephant has a trumpet – ‘awoee’”) worden de kinderen gestimuleerd om mee te denken, zaken aan te leren en te begrijpen. Velen lezen Engelse teksten zonder de begrippen of inhoud van de tekst echt te vatten (klanknabootsing).

Zoals het wekelijks programma het voorschrijft, was er vorige week het ‘debate’: Is health better than wealth? Vandaag gaf het verloop van het debat de indruk meer ‘chaotischer’ te verlopen. Het debat verliep op hevige wijze verder nadat Ingrid, een van de vrijwilligers van rainbow, met haar zus en enkele vriendinnen zich kwamen voorstellen. De eerste indruk door de leerlingen was gemaakt!

Zo ook vindt iedere week de 'clubs' plaats, waar iedere leerling de keuze heeft om 'lid' te zijn van de muziekclub, scoutsing, wild life club. Op de een of andere manier blijf ik gebonden aan de Wild Life Club: criteria vooraleer officieel lid kan geworden van deze club is over veel ‘knowledge’ te beschikken van de Wild Life in Kenya (olifanten, leeuwen, buffels, giraffen,…). Jackson, 1 van de pientere studenten uit class 7 haalde me met zijn grote enthousiasme over om een tweede maal aan te sluiten bij deze ‘club’. Terwijl Astrid en Nele de gelegenheid namen om de muziekclub met hun zangtalenten te bekoren,  werd me gevraagd om ‘officieel lid’ te worden van deze club. Hier toch even de vermelding dat deze club de bedoeling heeft om de kinderen die een voorliefde hebben voor wild life, verdere inzichten te laten brengen rond deze wonderbaarlijke dieren. Gezien ik geen ‘jota’ ken van ‘hoelang krokodillen onder water kunnen blijven leven zonder voedsel’ – wat met een olifantendracht waar geen veearts in de buurt blijkt te zijn,… beleef ik mezelf niet meteen als de grootste meerwaarde voor deze club. Jackson daarentegen leek toch iets terug te vinden, hoewel me nog steeds niet duidelijk is wat dat zou kunnen zijn. Nogmaals diende ik ook een speech te houden voor een 40- tal leerlingen en enkele leerkrachten (‘bemoedigende woorden van een van de studenten: ‘je studeert toch voor leerkracht, dan moet je veel speeches doen!’).

Afgelopen vrijdag vond een memorabel moment plaats tijdens het ‘beachmoment’: drempels werden overwonnen, MIJLPALEN overschreden… Enkele leerkrachten konden we overhalen met ons mee te gaan IN de zee. Hierbij maak je de voorstelling dat er moet voldaan worden aan bepaalde kledijvoorschriften omwille van de 'teacherspositie' ten aanzien van de kinderen (T-shirt en lange short of andere bovenop het badpak): enkele vrouwelijke leerkrachten gingen met hun ‘hele kostuum’ mee het water in. 1 van hen had nog nooit in de zee ‘gezwommen’ (velen hebben nooit de kans gehad te leren zwemmen). Ze waren allen zo enthousiast dat ze overtuigd leken te zijn om volgende week nogmaals met de kinderen in het water te gaan. Nadien begaven we ons allen terug naar de school, waar enkele afscheidsliederen werden gezongen in het Vlaams (! Aangeleerd door ons tijdens de muziekclub en ‘creative arts’ in class 2) voor Ingrid en haar reisgenoten: Van voor naar achter, van links naar rechts (dit lied in Engels weliswaar), ‘ik heb de zon zien zakken in de zee’ (met alle gekende bewegingen) x2,… de sfeer zat er alvast in!

Deze onvergetelijke afsluiter luidde alweer het begin  van een nieuw weekend in. Het meest onvergetelijke moment hierin was het volgen van de zondagsmis in de openluchtkerk met de kinderen van Kebene (cfr. Weeshuis). Met 22 kinderen en volwassenen in een busje reden we richting 1 van de kerken in Ukunda, waar een onwaarschijnlijk overweldigend spektakel plaatsvond. Bij aankomst werd het stereotiep van Afrikaanse dansende en zingende mensen waarneembaar. Na dit schouwspel werd een lange maar inspirerende ‘preek’ voorzien door de pastoor, die tussentijds alle ‘pijn en kwaad’ uit het leven van enkele mensen wegnam door hen de hand op te leggen. Dit ritueel had veel weg van een duiveluitdrijving: gillende en huilende vrouwen werden in hun ‘last’ ontnomen door de handoplegging van de pastoor die enkele citaten rond Jezus scandeerde. Ik moet eerlijk ‘bekennen’ dat mijn eerste ‘emomoment’ ontstond bij het aanhoren van deze klaagzang/huilende en gillende vrouwen (‘sneed als het ware ergens door ‘merg en been’). Heel bizar waren de vrouwen die uiteindelijk zich na dit ritueel lieten neervallen op de grond. Na enige tijd stonden ze terug op en gaven ze de indruk dat dit ritueel hen enorm veel van hun krachten/energie had ontnomen. Uiteindelijk vond de eindpreek plaats en werd er nogmaals gezongen en gedanst door het ‘koor’ van de gigantisch grote openlucht kerk. 

Een deelname aan dit gebeuren confronteerde nogmaals met de centrale rol die het geloof speelt in het leven van de Kenianen: armen werden in de lucht gestoken alsof ze de hand willen reiken en op die manier meer nabij Jezus komen, met de ogen gesloten werd er enorm gebeden,… Alle gebeurtenissen in het leven van Kenianen wordt verklaard door ‘de straf of beloning van God’. 

Ergens vind ik het zeer ‘mooi’ dat deze mensen, die vaak bijna geen bezittingen hebben/veel tegenslagen kennen/niet naar de dokter kunnen gaan omdat ze geen geld hebben/… in hun beleving kunnen terugvallen op de kracht van hun geloof. De Kenianen geven de indruk hier hoop uit te kunnen putten en blijven (of geven de indruk) dan ook optimistisch naar de toekomst toe (hard werken opdat de volgende generatie het beter zou hebben).  Zulke ‘verschillen’ doen me nogmaals beseffen wat een ongelofelijke kloof er is tussen ‘Noord en Zuid’ – hoe jammer het ook is dat er niet meer aan uitwisseling kan gedaan worden (= ‘meer rechtvaardige verdeling’ in goederen, bepaalde waarden, principes, identiteit bv. verwende kinderen ben ik hier nog niet tegen gekomen  - kinderen hebben eindeloos veel respect voor leerkrachten, ouderen, hun ouders, helpen een handje/vormen 1 gemeenschap (< > de gekende individualisering waar we allen, soms ondanks een poging tot verzet, aan onderhevig zijn). Graag wil ik het gelukzalige gevoel dat nu werd verworven in Kenya vasthouden. Ik hoop oprecht dat ik niet te snel terug wordt ‘meegezogen’ in onze vluchtige prestatie- en consumptiemaatschappij – hoewel onvermijdelijk vermoed ik. Tot daar het ‘filosofische aspect’!

Enkele wist-je-datjes wil ik jullie terug niet onthouden: WIST-JE-DAT

Ik hier nog steeds graag ben!

Een volgende kerkbezoek mogelijks meer ‘in gospelstyle’ zal gebeuren! Ik hier heel hard naar uitkijk, hoewel de kerk niet meteen mijn favoriete plekje is…

Na een verblijf van een maand Vlaamse woorden met Engels klanken worden gebruikt uit gewoonte: “goede’morning’”. Er ook in mijn hersenspinsels het Engels wordt toegepast.

Ik deze week  een geplette ‘mombasa express’ (‘met uitgroei, Mayo!’) tussen onze voordeur  terugvond? Dit echt geen zicht was, deze dan ook meteen in een ‘vliegende vaart’ werd ‘begraven’?

We een heerlijk ijssalon reeds verblijden met onze talrijke bezoekjes?

Ik ondertussen een ‘kei’ ben geworden in het boeken kaften?

Kenianen het appreciëren indien er naar hun gezondheid wordt gevraagd: naast de basisbegroeting (jambo) wordt dan ook steevast de 'how are you?' bovengehaald! 

De wist-je-datjes van deze week nogal 'dun gezaaid' zijn! Dit eenmalig zal voorkomen= bij te houden op noteblock!