No goodbye, just a good bye/hello/auf wedersehen/tot ziens!

Einde schooljaar… einde stage als leerkracht van kinderen met een leerachterstand… afscheid nemen van de kinderen, leerkrachten, de school.

De laatste week van het schooljaar ging gepaard met het uitschrijven en kopiëren van de puntenlijsten, waar enorm veel tijd in geïnvesteerd wordt! Kopieermachine of printers zijn nog niet geïntroduceerd of zo als voor de ‘hand liggend’ ervaren in vergelijking met scholen in België die deze aan de lopende band gebruiken, waar vaak een aparte ‘dienst’ voor ontwikkeld is (‘het secretariaat’).  Omdat de kinderen enkel op maandag (‘opkuisdag’) en vrijdag (‘oudercontacten en rapport uitdelen dag’) hoefden te komen naar de school, werden op de andere dagen van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat te knutselen (mandjes voor class 1, in het kader van les geven rond ‘at the shop’), leerkrachten te helpen opruimen, te brainstormen over ons afscheidsfeestje,…  

Gezien we iets wilden aanbieden ter bedanking, zonder daarin ‘decadent’ te wezen, hebben we ons laten inspireren op het plotse aanbod van onze onderdirectrice: waarom geen feestje met dawa en pannekoeken (voorheen werd dit bereid op het verrassingsverjaardagsfeestje van de projectverantwoordelijke en de Kenianen waren hier helemaal weg van). Leve het enthousiasme van de Kenianen! Zo gezegd, zo gedaan,… donderdagavond massa’s pannenkoeken gebakken, een lokale Keniaan gevonden die dawa’s voor ons wou maken (cocktail met rum, limoen, honing,…), ijs en fruitsla gemaakt, soda en melk gaan inslaan bij de lokale shopjes. Dit alles in combinatie met het ritmegevoel van Kenianen, de muziek (inclusief videoclipjes op tv ;)!) op school om 3u ’s middags (Vele getrouwde vrouwen mogen na het donker van de man niet zomaar meer uitgaan, hier werd dan ook rekening mee gehouden en afgestapt van Westers manier van feestje geven), gaf alweer een schitterend feestje. Tussentijds namen we de leerkrachten mee naar een donkere plek op school, waar we hen zouden verrassen met een zelf geschreven verhaal. Dit verhaal had betrekking op verschillende eigenschappen van alle leerkrachten, waardoor ze herkenbaar werden doorheen het verhaal met als moraal van het verhaal: rainbow team is pas een team als we al deze mensen in hun verscheidenheid samen laten komen – ieder zijn talent maar samen een ‘brok vol’. Eenmaal de symboliek tot uiting werd gebracht, begon Astrid te zingen. Doorheen ons verblijf in Kenia werd al snel duidelijk dat zij een prachtige stem heeft, ongelofelijk gevoel voor ritme, talentvolle madam in de muziek. De leerkrachten wensten dan ook al lange tijd een staaltje van haar kunnen te horen. Fantastisch hoe Astrid het zangelement verwerkte na het verhaal (lied *some where over the rainbow* werd gezongen zonder te verpinken in de donker, terwijl iedere leerkracht met het gezicht naar de muur een zelf gemaakt muziekinstrument in de handen had en mee muziek produceerde). Wat mij betreft 1 van de grootste kippenvelmomenten sinds aankomst in Kenia.

Vrijdag kon niet mooier afgesloten worden na een feestelijke dag waarin de kinderen van de school afscheidsliederen zongen, tekeningen en brieven hadden geschreven. Hoewel ze 1 voor 1 plots leken te verdwijnen (na rapportafhaling gingen de kinderen met de ouders meer naar huis), genoten we van de laatste momenten met de overgeblevenen. Prachtig hoe zo’n rapportafhaling ook verloopt: de kinderen zijn feestelijk uitgedost ter gelegenheid van deze laatste schooldag. De meeste ouders vergezellen hun kroost naar de school om de eindspeech van de directie aan te horen, de puntenlijsten te vernemen. Heel mooi hoe de ‘top 3’ van iedere klas extra in de bloemetjes wordt gezet! Blijkbaar is er een ‘systeem’ waarbij de ‘eerste 3’ van alle klassen (gaande van kleuterklassen tot klas 7 – klas 8 was niet aanwezig gezien deze nationale examens achter de rug hadden en de schoolpoort van rainbow reeds achter zich hadden gelaten) in de verf worden gezet. Deze kinderen worden op het podium geroepen, waar ze een ‘prijs’/beloning in handen krijgen (de dag ervoor dienden we prijzenzakjes te vullen met 2 kledingstukken per kind) en door de trotse ouder worden omhelsd. Deze prijzen worden als zeer waardevol gezien omdat vele leerlingen geen degelijke/onvoldoende/versleten kledij hebben cfr. 1 van de jongens wenste een kledingstuk in te ruilen dat hem veel te klein was, omdat hij slechts enkele goede kledingstukken had.

Einde schooljaar betekent voor ons momenteel 2 weken vakantie om ‘de batterijen op te laden’ ;) en nadien er weer in te vliegen met een voor ons niet onbekend concept in België: de speelpleinwerking of ‘holiday fun’. Via Reuben, vader van Jackson, die met zijn gezin in het dorpje Maweni woont, hadden we een ‘overleg’ bij hem thuis (buiten kregen we zijn mooiste meubelstukken aangeboden om plaats te nemen= rieten stoelen, verzonken in de aarde, tussen de kippen en Reubens grote familie= zulke momenten vind ik werkelijk charmant) om info te vergaren rond de werking van de ‘holiday fun’.  Astrid, Nele en ik zouden de 3^e lichting zijn die dit verder zouden opnemen. Na het maken en kopiëren van uitnodigingen in het Swahili (vertaling van woorden verkregen via onze *betrouwbare bronnen* -  kinderen van Kebene), werd afgesproken deze vandaag te verspreiden in het dorp en de nabije omstaanders. ‘Inschrijvingen’ zouden ook gebeuren: opmaken van een lijst met namen van de kinderen die ‘free’ zijn die periode om langs te komen. Wordt vervolgd!

Afgelopen week ben ik vooral ‘den toerist’ gaan uithangen, zoals het een plichtsbewuste student ortho betaamt tijdens vakantieperiode (verschillende invalshoeken, posities innemen kan maar een meerwaarde betekenen ;)! Mombasa werd deze keer van meer nabij bekeken: Fort Jezus en the old town werden na de daguitstap dan ook van het verlanglijstje geschrapt.

WIST-JE-DAT!

-          Nele, Astrid en ikzelf  Mombasa onveilig gaan maken zijn met 2 rastavrienden. We ons visum hebben kunnen verlengen tot 30 februari 2012 (valt er je niets op bij deze datum ;)).

-          Het verkrijgen van het visum niet zonder ‘slag of stoot’ verliep. Laten we het erop houden dat de immigratiedienst niet onze beste vriend is (*corrupten ambtenaar* - ‘problem makers’).

-          Ik mijn vingerafdrukken moest zetten om een dossierken van ons gegevens naar Nairobi te zenden – we zo euforisch waren dat we niet goed doorhadden wat we moesten ondertekenen. Pas nadien wat paniek omwille van dat dossierken= is dat wel normaal, komen we nu op een zwarte lijst? Na contact met ambassade bleek dit de procedure te zijn die gevolgd moest worden.

-          We nadien met onze rastavrienden culturele sfeer gingen opsnuiven. We door een student-gids gratis werden rondgeleid in Fort Jezus. Het zeer grappig is met 2 rastamannen rond te lopen in zo’n toeristisch gebouw= concentratievermogen gering ;)!

-          De old town Mombasa maar deels werd doorgelopen omdat we in een wijk kwamen waar veel druggebruikers zaten, waardoor we het risico liepen overvallen te worden. Dit met het bijhouden van het internationaal paspoort niet zo ideaal zou geweest zijn.

-          Een maand geleden we een ongelofelijk boeiende madam hebben ontmoet in the forty thieves? Een 83- jarige vrouw die emigreerde vanuit Schotland naar Kenia, getrouwd was met een oud-veteraan die nog door de Japanners ten tijde van WOII gevangen is geweest, zij die instond voor het bevorderen van de emancipatie van Keniaanse vrouwen ten tijde van de Britse kolonisatie,… toch wel een tijd aan haar lippen gehangen. Deze kranige vrouw komt blijkbaar regelmatig in de forty thieves om in het gezelschap van mensen te zijn (< > eenzaamheid), een praatje te slaan.

-          Astrid, Nele en ik samen met enkele rastavrienden het Robinson Crusoë eiland via cano bezocht hebben. Dit eiland na 2 uur door de getijen van de zee overstroomd? Onze cano net op tijd was (we stonden met ons voeten in het water in ‘volle zee’) om ons op te halen.

-          De muggen mijn vlees hier sinds begin deze maand sterk appreciëren!

-          Ons een gammele busrit staat te wachten als we in december richting Nairobi trekken voor het trouwfeest van onze collega Joyce. We alvast geen geit schenken gezien dat beest overal moet meegenomen worden, we dus nog op zoek zijn naar een origineel cadeau.

-          Het meest opmerkelijk aan het ‘drankgebruik’ bij de Kenianen (althans volgens ons beperkte ervaring), is dat velen de voorkeur geven aan een pakje melk, eerder dan een soda of biertje. We vermoeden dat dit mogelijks te maken kan hebben met het verschil in kostprijs (melk als meer een luxeproduct dan soda?).

-          Vorige week een duiveluitdrijving plaatsvond in het midden van de straat, ’s avonds laat. Een man zat neer op straat met de rug naar de school en het gezicht naar de muur van de bar. Een van de vrouwen van de ‘shopkes’ riep de hele tijd Swahiliwoorden terwijl ze deze ‘gekke’ man besprenkelde met water. Vele omstaanders vormden een halve cirkel rond het gebeuren. Opmerkelijk hoe het geloof in duivels hier nog zo centraal staat…

- Ik vanaf morgen volledig ben afgesloten van de wereld? We een weekje op reis gaan naar Zanzibar, Tanzania, om te bekomen van de stress ;)!

Karibu Kenya!

De afgelopen weken verliepen als een wervelwind! Vele indrukken werden verworven en tegelijk kwam terug het besef dat het Keniaanse leven me dagelijks blijft verrassen:

Eind oktober gingen Nele, Astrid en ikzelf, vergezeld door Saulo (broer van Jackson) naar KONGWEYA. Dit is een massaal grote markt, kilometerslang verspreid over een aardeweg met vele putten, vuilnis,… Naast vele kleurrijke groenten, de helende kokosnoten (goed voor de maag), geel-bruin of groene bananen, groene appelsienen, sappig ogende mango’s en papaya’s,… verkochten ook vele kraampjes stoffen doeken (om kledij te laten maken of als Kanga (African way of wearing den doek ;)), tweedehands schoenen, kledij,… Opvallend was vooral dat er, buiten onszelf weliswaar, geen andere blanken terug te vinden waren. Het doorlopen van de kleinste donkere gangetjes, waar je nauwelijks de goederen kan waarnemen, tot de massaal aanwezige kraampjes op straat was enorm indrukwekkend. Als blanke moet je assertief zijn om ‘heelhuids’ door het aanbod van de goederen te komen: zoals het een goede marktkramer betaamt wordt steeds aangedrongen op een ‘look look (uitgesproken als lucky luke), special price for you today’ – ze weten wel degelijk hoe hun waren aan te prijzen! Saulo’s aanwezigheid werd dan ook sterk geapprecieerd om opdringerige Kenianen van ons ‘af te slaan’ of hongerige blikken naar ‘Mzunguvlees’ (“I want that one – how many camels/goats/cows for her?) de andere kant uit te wijzen.

Datzelfde weekend konden we dankzij ons sociaal netwerk genieten van een acrobatisch optreden op het strand: Jacksons broer Saulo blijkt samen met enkele vrienden maandelijks op te treden in de hotels voor toeristen als bijverdienste. Op een zondagmiddag konden we hun acrobatische toeren waarnemen tijdens hun dagelijkse training. Tijdens hun training (vergelijkbaar met een ‘showken’), werden we ook meteen ingelijfd als acrobaten. Respect voor die mannen hun uithoudingsvermogen, lenigheid, eindeloze energie, alsook hun hoop! Zo werd ons verteld dat er in het verleden 1 van de Kenianen op het strand werd ‘ontdekt’ door een blanke (talent): deze jongeman zou nu rondtoeren en deel uitmaken van het Cirque du soleil team. Vele Kenianen bidden tot God dat hen iets gelijkaardigs zal overkomen: ook al hebben ze slechts 1 optreden in de maand voor een uurtje, toch geven ze steeds het beste van zichzelf. Nadien ging ik nog voor een partijtje voetbal met de mannen in het strand: mijn poging tot ‘keeper’ wezen werd sterk geapprecieerd (‘waw, you’re a good defender’) – en dat voor een vrouw in kleedje, met nul voorliefde voor dit spel!

Tussentijds gaan we naast de minder ‘pedagogisch verantwoorde activiteiten’ (bv. toerist wezen) steeds in op kansen om andere projecten te bezoeken. Zo bezochten we, met de vrijwilligsters van Kebene (2 verpleegkundigen), een voor ons en andere blanken onbekend en onontgonnen terrein: het bezoek aan dit weeshuis was absoluut niet vergelijkbaar met een infrastructuur of de werking zoals Kebene. Een groter contrast kon er niet zijn: het weeshuis bevindt zicht ergens op een lap grond dat enkel voor bewoners/kenianen toegankelijk lijkt te zijn. Zonder de ‘ontdekking’ of ‘alertheid’ door anderen zou dit weeshuis niet eens waarneembaar zijn. Daarnaast is het volledig afhankelijk van de goodwill van mensen in de omgeving (Ukunda) gezien ze niet erkend/gekend zijn, geen sponsorwerking kennen. Blijkbaar werd het afgelopen jaar met een plaatselijk restaurant of slagerij afgesproken dat zij deze mensen deels van eten zouden voorzien. Dit weeshuis draait volledig op vrijwilligheid van Kenianen die samen met een 20- tal kinderen 1 familie vormen. De kinderen slapen, net zoals de kippen, in iets wat op een kippenhok lijkt. Allen, op de allerkleinsten na, slapen ze samen in 1 ruimte (2 – 14- jarigen) op een laken op de aarde grond. De peuters slapen op een matras met een ‘muskieten net’ of wat daar nog van over blijft.

Het leven van deze kinderen is zeer beperkt: dit speelt zich allemaal af op eenzelfde terrein. Een ‘schooltje’ (stokken met golfdaken erop gelegd) werd door deze vrijwilligers gebouwd. Deze mensen geven ook dagelijks les aan deze groep kinderen van alle leeftijden (iedereen in 1 klas= 1 ruimte) met een bord en wat krijt. Ongelofelijk schrijnend om te zien waar en hoe deze mensen leven. Anderzijds blijken ze wel 3 maaltijden op een dag te kunnen krijgen en hebben ze op het einde van de dag ‘elkaar’ nog.

Ergens ook onvoorstelbaar hoe een ontmoeting met een blanke deze mensen de hoop geeft om verder te gaan: blijkbaar waren we het 3^e groepje blanken dat een bezoek bracht aan deze plek (naast de vrijwilligsters van Kebene). Als je ziet waar Kebene nu staat, hoe deze het leven van de weeskinderen zo verrijkt/kansen heeft geboden… en hoe het ook anders zou kunnen gaan. Ik hoop oprecht dat dit verborgen weeshuis met schatten van mensen ‘ontdekt’ wordt door iemand die zich op dit project wenst te ‘storten’. Deze mensen waren reeds zo dankbaar toen we het verzamelde schoolmateriaal deels aan hen bezorgden (potloden, schriftjes, gommen, stylo’s): ze bedankten ons met een enorm gulle glimlach (ze gaven de indruk dit dierbare materiaal goed te willen verzorgen) en ‘asante sana, asante sana,…’ en een blik in de ogen: ‘komen jullie nog terug?’

Naast andere projecten vind ik het zo fantastisch in de gemeenschap met Kenianen te leven: het concept ‘inleefstage’ wordt hier sterk uitgebuit ;) – zo bekeken we begin november het ‘Gospelgegeven’ van naderbij. Mission accomplished om de Gospelgezangen van binnenin waar te nemen! The ‘winner’s church’ kon zich verblijden met een bezoekje van enkele mzungu’s… het werd meteen ook duidelijk waarom die mensen op zaterdagavond niet ‘uitgaan’: feestje in de kerk op zondagochtend negen uur (zotte gezangen, backing vocals door de micro, swingende ‘poepkes’) – dat alles in aanwezigheid van de almachtige en steeds aanwezige God – wat meer zouden we kunnen wensen? Deze mzungu’s hier werden alvast officieel verwelkomt in de ‘winner’s church’: God bless you eh! Direct een formulier onder de neus gekregen om gegevens in te dienen= vanaf NU ben je lid van de kerk – hiervoor vriendelijk bedankt! Misschien anderen die zich hiervoor geroepen voelen?

Begin november werden de laatste lessen ter ondersteuning van de ‘traag lerenden’ afgerond. De eindstreep is in zicht: komende vrijdag is het ‘closing day’ in Rainbow. Dit betekent dat de ouders en leerlingen de rapporten in ontvangst komen nemen, een zeker ‘oudercontact’ plaatsvindt. Het einde van het schooljaar leek zich plots op te dringen: ik had net nog nieuwe ideeën en materiaal ontwikkeld om aan de slag te gaan met ‘mijn lieverdjes’. Voor de aanvang van de examens trachtte ik hen nog zoveel mogelijk bij te brengen. Het besef dat er een ‘einde’ komt aan het stage lopen in de school stemt me verdrietig: zeer confronterend vooral – we blijven hier nog steeds een maand rondlopen maar toch dienen we al afscheid te nemen van de kinderen en vooral leerkrachten, waarvan sommigen onder hen echt vrienden zijn geworden of een grote appreciatie voor ontwikkeld is. Enkele briefjes van de ‘slow learners’ ter bedanking van wat ik hen heb bijgeleerd gaven me meteen een warm gevoel: daar draait het ook allemaal om! Leren van elkaar, elkaars leven verrijken. Fijn te horen dat ze me niet (snel ;) – eerlijk, we moeten hier realistisch in zijn) zullen vergeten.  

Volgende wist-je-datjes wil ik jullie zeker niet onthouden:

Afgelopen vrijdag het afscheid van Katrien spontaan ontpopte tot een onvergetelijk feestje op de speelplaats? Muziek, dansende Kenianen, … zoveel elementen blijven me hier een warm gevoel bezorgen! Katrien een heel straffe madam is? We haar dan ook enorm gaan missen!

Het rainbowteam ('lerarenkorps') een ongelofelijk fijne bende met straffe madammen en 'grote 'meneren' omvat?

Ik hier nog ontzettend graag ben! Ik de leerlingen enorm zal missen – momenteel reeds het einde van het schooljaar is? Examens zijn achter de rug, volgende week ‘closing day’. Nadien nog wat vakantie, speelpleinwerking en terug richting België – op dit moment nog in ontkenningsfase!

‘Mijn’ slow learners voor wiskunde sterk gestegen zijn in hoeveelheid percentage. Ik dit best even doorgeef aan mijn titularis wiskunde 1^e middelbaar (als student wi in het secundair was ik niet veel waard ;)).

Vervoer op de motorbike nog altijd mijn favoriete transport blijft?

Partycar Anton en de Richard hier alleszins niet teveel voor moeten onderdoen (onze taxi voor de weekends en ’s avonds laat: zot getunede auto’s met zware boxen in de koffer, videoschermpkes in den auto, massa’s luide en swingende muziek – achterlichten te vergelijken met een discolichtjes!)

Ik in Kenia terug oude gewoontes vanuit België ontwikkel en nieuwe gewoontes heb ontwikkeld bv. wekker gaat af: ‘rise en shine my friend!’ Geen snooze, geen verlangen om te blijven liggen: actie! Dit iets te maken zou kunnen hebben met de paradijselijke omgeving?

Ik me tijdens de safari ‘als kuifje in Afrika’ waande? Het leek alsof ik plots deel uitmaakte van een stripverhaal (idyllisch landschap, Duitsers gehuld in dierenprints, leeuwen, buffels, de savanne, prachtige rode aarde,…).

We bij het kampvuur aan het tentenkamp tijdens safari verrijkende weetjes over de dierenwereld te weten kwamen? De hiërarchie in het dierenbos niet steeds is zoals verwacht?

-          Olifanten zich steeds in familie voort bewegen. Indien olifanten alleen lopen worden deze geïsoleerd, uitgestoten door familie bv. bij de moord van een ander dier? Bij het overlijden van olifanten takken over het lichaam worden gelegd door andere olifanten (het lijkt als het ware een beschrijving van het ‘gevangenisgegeven’ en de ‘begrafenis’). Bij het tegenkomen van een olifant aan de tent, handgeklap de olifant zijn gehoor desoriënteert?

-          Giraffen een groot hart hebben: deze moet ongelofelijk veel bloed pompen omwille van de lange nek. Deze een leeuw met een schop van de achterpoten kan doden?

-          De mannelijke leeuw zeer egoïstisch is? Hij laat de vrouw de prooi vangen en eet hiervan als eerste. Bij de confrontatie met een leeuw je gewoon moet ‘relaxen’: doe alsof je deze niet gezien hebt – ga vooral niet lopen (amai, gaan we vooral niet doen als we zo’n beest zien afkomen!).

-          Je je kleren moet uitdoen en deze naar een buffel moet gooien om ze af te leiden als je je plots alleen in de savanne bevindt ;) – OF rode kledij moet dragen (= ‘gevaar, o wee, de buffel zal niet snel langskomen).

-          ’s Nachts wilde beesten rondom ons huisje slopen.

Gezien Nele haar ouders die week op bezoek kwamen, we uitgenodigd werden in hun hotel voor het buffet? We nadien konden ‘nagenieten’ van wat entertainment (‘animatoren hotel’): musical ‘Mamma Mia’ op een half uur gespeeld door Kenianen, stemmen gedubd – hilarisch!

HOLEBI’s nog een groot taboe zijn in Kenia? In een diepgaand gesprek met 1 van onze Keniaanse vrienden werd duidelijk gesteld dat homo of lesbienne zijn absoluut niet wordt aanvaard omdat dit niet natuurlijk is (de bijbel zegt dat…). "Ongenuanceerde omschrijving": indien ze weten dat iemand homo is slaan ze deze in elkaar en brengen deze naar de gevangenis (tot deze terug bekeerd is?), aldus onze bron.Indien ouders ontdekken dat dochter of zoon holebi is, deze wordt verworpen (‘ik breng ze eigenhandig naar de gevangenis nadat ik ze ‘een slap in the face’ heb gegeven, ‘you’re not my daughter any more’). Onze Keniaanse vriend stilaan dacht dat ik lesbisch ben omdat ik vanuit Europees standpunt een aantal zaken vergeleek en in zijn beleving holebi’s verdedigde (‘amai, ge weet daar zoveel over, are you a lesbian? ;)).

We zijn uitgenodigd om naar de trouw van onze collega Madam Joyce te mogen gaan op 10/12 in Nairobi? We hierop ingaan en ons laten vergezellen door enkele collega’s (‘our Kenyan bodyguards), we via nachtbus trekken en er meteen een weekend van maken (jaja, kerk, receptie, alles erop en eraan – van ‘inleefstage’ gesproken!).

Kenianen ons nog steeds welkom heten in Kenia, ook al verblijven we hier ondertussen al enkele maanden: Karibu Kenya! Ik dit mooi vind klinken, het lijkt als het ware je Kenia omhelst bij het uitspreken van deze woorden ('welkom Kenia' letterlijk vertaald).

Het nog slechts een dikke maand zal duren vooraleer ik jullie terug zal vergezellen met mijn charmante persoonlijkheid ;)! Jullie zich hier best al mentaal op voorbereiden! Ik me af en toe wel eens afvraag hoe het daar in het Belgenlandje allemaal loopt – af en toe= niet teveel!