Zanzibar, Tanzania – maagdelijk witte stranden, wuivende palmbomen, een windbriesje met zicht op helderblauw water, hangmat, cottage met hemelbed en zicht op bovenstaande elementen… het zicht alleen al voldoet wel degelijk aan de foto’s van de jetairboekskes! Naast een cultureel verantwoorde uitstap richting Stonetown en avontuurlijke onderneming zoals het diepzeeduiken (na een eerste oefensessie met ons pakskes en materiaal in het zwembad), waren er uiteraard ook de ‘verstand op nul’ – ‘hoofd leeg maken’ momenten. Een gesprek met 1 van de security mannen van het hotel deed me echter af en toe terug met de voeten op de grond staan: ook in Tanzania blijkt mogelijkheid om verder te studeren absoluut niet evident te zijn:
De vader van de 20- jarige Humphrey overleed 3 jaar geleden n.a.v. een aanslepende ziekte. Humphrey rondde net de secondary school af met de ambitie leerkracht te worden op termijn. Gezien hij de eerstgeborene in het gezin is en de grootste kostwinner wegviel, diende hij onmiddellijk aan de slag te gaan opdat er kon voorzien worden in primaire basisbehoeften voor het gezin met 5 kinderen. Hijzelf beseft en geeft ook aan dat er in zijn huidige job absoluut geen toekomst voor hem is weggelegd (niet kunnen ‘groeien’, de job ook niet graag doen) maar aanvaardt zijn lot en hoopt via God op een kans in de toekomst…
Na een 6- tal dagen hadden we Zanzibar wel gezien en zagen we er werkelijk naar uit om Keniaanse bodem terug te betreden. De aankomst begin december voelde enerzijds aan als een ‘thuiskomen’ en anderzijds confronteerde de luchthaven ons met ons nakende vertrek richting België. Toen we uitbundig werden begroet door de Kenianen die ons afwezigheid opgemerkt hadden, beseften we des te meer hoe nauw Kenia ons aan het hart kwam te liggen.
Naast enkele weken vakantie wordt er voor de laatste weken toch nog gewerkt! Vanaf vorige week maandag startten we de speelpleinwerking op school, voor de kinderen van het Mawenidorp. Na het ontwerpen van uitnodigingen (in het kiswahili - *met dank aan en ondersteuning van de kinderen die in Kebene verblijven) en 2 affiches, werd het nieuws snel verspreid. ‘Inschrijvingen’ vonden plaats (huisbezoekjes in het dorp, gevolgd door het opschrijven van de namen), evenals een bescheiden voorbereiding van activiteiten. Doorheen ons verblijf leerden we dat teveel plannen en voorbereiden vaak gepaard gaat met teleurstelling (naar tijdsinvestering, ideeën,…) en (praktische) onhaalbaarheid. Zo ook bemoeilijkt het klimaat (‘ondraaglijke hitte’) mijn actiebarometer. De speelpleinwerking bleek uiteindelijk wel een klein succes voor de kinderen die we konden bereiken: via leeftijdsgroepen (5- 11- jarigen en 12- 16- jarigen) deelden we kinderen en jongeren op in verschillende dagen van deelname. Opvallend bij de jongeren (voornamelijk 12- 14- jarige meisjes) was dat zij onze speelpleinwerking verrijkten met een baby- en peuterwerking. Enkelingen hadden een babybroer- of peuterzus waar zorg voor diende gedragen te worden omdat moeder in het bos hout was gaan verzamelen, vis gaan verkopen,… aanvankelijk werd de boodschap gegeven dat zij niet konden deelnemen maar werd al snel duidelijk dat het kind er zelf de dupe van werd. Bij deze genoten we tussentijds van babygekraai en ander entertainment!
Vorig weekend kregen Astrid, Nele en ik de gelegenheid om de trouw van onze dierbare Madam Joyce bij te wonen. Gezien deze up country plaatsvond, reisden we samen met de onderdirectrice en 1 van de andere leerkrachten af naar Machakos, een stadje nabij Nairobi. Via bus, ferry, matatu, te voet haalden we na een lange vrijdagnacht (de bus was zo beleefd om blijvend partymuziek te voorzien= ook om 2u30!) het ‘beloofde land’. De ontnuchtering was groot toen bleek dat het ’s morgens even koud bleek te zijn als een Belgische herfstdag. Na een stevig ontbijt met warme thee knapten we wat op, wisselden we onze verfomfaaide reiskledij in voor kledij voor de trouwgelegenheid en zochten we de kerk op waar het huwelijk zou plaatsvinden. Enkele uren later verscheen de familie, inclusief een lange rij bruidsmeisjes- en jongens (allemaal gematchte kledij). Het koor repeteerde herhaaldelijk de liedjes, iedereen kwam langzaam binnengelopen waardoor de ‘mis’ een uur later (‘African time’) dan voorzien aanving. Ondanks de taalbarrière tijdens de viering (swahili) was de ontroering niet ver te zoeken. De kleuren en levendigheid waarmee werd gedanst, gezongen, ringen die werden uitgewisseld,… maakten me ergens nostalgisch rond het hele Afrika-verblijf.
Kort nadien werden we meteen op de foto’s ‘gezwierd’ samen met het bruidspaar, de zus, enkele kinderen die graag met die Mzungu’s op de foto wilden. We werden vooropgesteld als de ‘eregasten’: naast het voorstel voor een privé-fotosessie (die omwille van een misverstand in locatie niet is doorgegaan met ons) kregen we op het feest de ereplaatsen naast de bruidsmeisjes. Ieder kreeg een vol bord met allerlei Keniaanse lekkernijen: van zwarte bonen, rijst, tot chapati, vlees en kool. Onze magen waren meer dan behoorlijk gevuld. Na de hoofdmaaltijd vond de traditionele ‘cadeautjestijd’ plaats (aankondigingen, swahilispeeches,…): blijkbaar wordt v an de familie verwacht aan het bruidspaar een bed en matras te schenken als symbolische aanleiding naar de huwelijksnacht. Met veel toeters en bellen (vooral Keniaans gezang) werd dan ook effectief het houten bed, matras en lakens door een reeks familieleden al dansend naar het midden van de feest’tuin’ gebracht. Na de taart gingen we er helaas snel vandoor omdat Mr. M., 1 van de leerkrachten die met ons meereisden, ons zeer graag zijn geboortedorp wou tonen dat zich slechts op korte afstand zou bevinden van Machakos. De afstand werd echter sterk onderschat waardoor we pas bij donker in Kithui arriveerden om er net op tijd de bus te nemen richting Mombasa.
Naast de speelpleinwerking afgelopen week (dat een rode draad vormde de laatste weken tijdens onze stageperiode), genoten we nog regelmatig van ‘een laatste keer’ op uitstap op die plaats, met die mensen,… zo ook reisden we vandaag nog af naar de north coast Kenya, waar we aan ‘pirates’, een beach nabij Mombasa afspraken met 1 van de leerkrachten. Uiteindelijk genoten we dan toch nog van een ‘kamelentocht’ op verplaatsing, gezelschap van onze vriendin en een voorlaatste groet aan het prachtige strand.
Momenteel typ ik vermoedelijk een laatste blogbericht dat in Kenia zal gepost worden. Morgen inpaktijd, een laatste afscheid aan kim4love, het dorp, enkele vrienden,… onwaarschijnlijk hoe snel deze 4 maanden zijn voorbijgegaan. Onwaarschijnlijk hoeveel geuren, kleuren, gewoontes, waarden, normen, waarnemingen en observaties, ‘met het hoofd tegen de muur bots’ momenten hier werden ervaren, onwaarschijnlijk hoe Afrika onder het bloed is gekropen, hoe het nu alweer kriebelt om terug te komen (nog niet eens vertrokken!). Ik hoop al deze indrukken, ervaringen,... te kunnen meenemen, blijven vasthouden (al dan niet via foto's) en er enkele van toe te passen in België.
Van hieraf moet ik gaan... rugzakje gevuld met massa's souvenirs maar des te meer indrukken, wijsheid, inzichten die niemand me kan afnemen.
ASANTE SANA aan alle mensen in Afrika, rainbow4kids,... die mijn pas kruisten en me nieuwe dingen lieten ervaren. ASANTE SANA aan mijn teergeliefde ouders, familie, vrienden, collega's die me via leuke mailtjes, grappige berichtjes steunden in mijn 'zijn' hier in Kenia. ASANTE SANA aan de opleiding dat we de kans krijgen een buitenlandse stage te lopen.
Maar bovenal ook ASANTE SANA aan Astrid en Nele! Zonder hen was dit avontuur niet compleet geweest...
Bericht aan België: wees op uw hoede - de Keniaanse gezusters zijn op komst (*20/12/11*)
