Van hieraf moet ik gaan...

Zanzibar, Tanzania – maagdelijk witte stranden, wuivende palmbomen, een windbriesje met zicht op helderblauw water, hangmat, cottage met hemelbed en zicht op bovenstaande elementen… het zicht alleen al voldoet wel degelijk aan de foto’s van de jetairboekskes! Naast een cultureel verantwoorde uitstap richting Stonetown en avontuurlijke onderneming zoals het diepzeeduiken (na een eerste oefensessie met ons pakskes en materiaal in het zwembad), waren er uiteraard ook de ‘verstand op nul’ – ‘hoofd leeg maken’ momenten. Een gesprek met 1 van de security mannen van het hotel deed me echter af en toe terug met de voeten op de grond staan: ook in Tanzania blijkt mogelijkheid om verder te studeren absoluut niet evident te zijn:

De vader van de 20- jarige Humphrey overleed 3 jaar geleden n.a.v. een aanslepende ziekte. Humphrey rondde net de secondary school af met de ambitie leerkracht te worden op termijn. Gezien hij de eerstgeborene in het gezin is en de grootste kostwinner wegviel, diende hij onmiddellijk aan de slag te gaan opdat er kon voorzien worden in primaire basisbehoeften voor het gezin met 5 kinderen. Hijzelf beseft en geeft ook aan dat er in zijn huidige job absoluut geen toekomst voor hem is weggelegd (niet kunnen ‘groeien’, de job ook niet graag doen) maar aanvaardt zijn lot en hoopt via God op een kans in de toekomst…

Na een 6- tal dagen hadden we Zanzibar wel gezien en zagen we er werkelijk naar uit om Keniaanse bodem terug te betreden. De aankomst begin december voelde enerzijds aan als een ‘thuiskomen’ en anderzijds confronteerde de luchthaven ons met ons nakende vertrek richting België. Toen we uitbundig werden begroet door de Kenianen die ons afwezigheid opgemerkt hadden, beseften we des te meer hoe nauw Kenia ons aan het hart kwam te liggen.

Naast enkele weken vakantie wordt er voor de laatste weken toch nog gewerkt! Vanaf vorige week maandag startten we de speelpleinwerking op school, voor de kinderen van het Mawenidorp. Na het ontwerpen van uitnodigingen (in het kiswahili - *met dank aan en ondersteuning van de kinderen die in Kebene verblijven) en 2 affiches, werd het nieuws snel verspreid. ‘Inschrijvingen’ vonden plaats (huisbezoekjes in het dorp, gevolgd door het opschrijven van de namen), evenals een bescheiden voorbereiding van activiteiten. Doorheen ons verblijf leerden we dat teveel plannen en voorbereiden vaak gepaard gaat met teleurstelling (naar tijdsinvestering, ideeën,…) en (praktische) onhaalbaarheid. Zo ook  bemoeilijkt het klimaat (‘ondraaglijke hitte’) mijn actiebarometer. De speelpleinwerking bleek uiteindelijk wel een klein succes voor de kinderen die we konden bereiken: via leeftijdsgroepen (5- 11- jarigen en 12- 16- jarigen) deelden we kinderen en jongeren op in verschillende dagen van deelname. Opvallend bij de jongeren (voornamelijk 12- 14- jarige meisjes) was dat zij onze speelpleinwerking verrijkten met een baby- en peuterwerking. Enkelingen hadden een babybroer- of peuterzus waar zorg voor diende gedragen te worden omdat moeder in het bos hout was gaan verzamelen, vis gaan verkopen,… aanvankelijk werd de boodschap gegeven dat zij niet konden deelnemen maar werd al snel duidelijk dat het kind er zelf de dupe van werd. Bij deze genoten we tussentijds van babygekraai en ander entertainment!

Vorig weekend kregen Astrid, Nele en ik de gelegenheid om de trouw van onze dierbare Madam Joyce bij te wonen. Gezien deze up country plaatsvond, reisden we samen met de onderdirectrice en 1 van de andere leerkrachten af naar Machakos, een stadje nabij Nairobi. Via bus, ferry, matatu, te voet haalden we na een lange vrijdagnacht (de bus was zo beleefd om blijvend partymuziek te voorzien= ook om 2u30!) het ‘beloofde land’. De ontnuchtering was groot toen bleek dat het ’s morgens even koud bleek te zijn als een Belgische herfstdag. Na een stevig ontbijt met warme thee knapten we wat op, wisselden we onze verfomfaaide reiskledij in voor kledij voor de trouwgelegenheid en zochten we de kerk op waar het huwelijk zou plaatsvinden. Enkele uren later verscheen de familie, inclusief een lange rij bruidsmeisjes- en jongens (allemaal gematchte kledij). Het koor repeteerde herhaaldelijk de liedjes, iedereen kwam langzaam binnengelopen waardoor de ‘mis’ een uur later (‘African time’) dan voorzien aanving. Ondanks de taalbarrière tijdens de viering (swahili) was de ontroering niet ver te zoeken. De kleuren en levendigheid waarmee werd gedanst, gezongen, ringen die werden uitgewisseld,… maakten me ergens nostalgisch rond het hele Afrika-verblijf.

Kort nadien werden we meteen op de foto’s ‘gezwierd’ samen met het bruidspaar, de zus, enkele kinderen die graag met die Mzungu’s op de foto wilden. We werden vooropgesteld als de ‘eregasten’: naast het voorstel voor een privé-fotosessie (die omwille van een misverstand in locatie niet is doorgegaan met ons) kregen we op het feest de ereplaatsen naast de bruidsmeisjes. Ieder kreeg een vol bord met allerlei Keniaanse lekkernijen: van zwarte bonen, rijst, tot chapati, vlees en kool. Onze magen waren meer dan behoorlijk gevuld. Na de hoofdmaaltijd vond de traditionele ‘cadeautjestijd’ plaats (aankondigingen, swahilispeeches,…): blijkbaar wordt v                an de familie verwacht aan het bruidspaar een bed en matras te schenken als symbolische aanleiding naar de huwelijksnacht. Met veel toeters en bellen (vooral Keniaans gezang) werd dan ook effectief het houten bed, matras en lakens door een reeks familieleden al dansend naar het midden van de feest’tuin’ gebracht. Na de taart gingen we er helaas snel vandoor omdat Mr. M., 1 van de leerkrachten die met ons meereisden, ons zeer graag zijn geboortedorp wou tonen dat zich slechts op korte afstand zou bevinden van Machakos. De afstand werd echter sterk onderschat waardoor we pas bij donker in Kithui arriveerden om er net op tijd de bus te nemen richting Mombasa.

Naast de speelpleinwerking afgelopen week (dat een rode draad vormde de laatste weken tijdens onze stageperiode), genoten we nog regelmatig van ‘een laatste keer’ op uitstap op die plaats, met die mensen,… zo ook reisden we vandaag nog af naar de north coast Kenya, waar we aan ‘pirates’, een beach nabij Mombasa afspraken met 1 van de leerkrachten. Uiteindelijk genoten we dan toch nog van een ‘kamelentocht’ op verplaatsing, gezelschap van onze vriendin en een voorlaatste groet aan het prachtige strand.

Momenteel typ ik vermoedelijk een laatste blogbericht dat in Kenia zal gepost worden. Morgen inpaktijd, een laatste afscheid aan kim4love, het dorp, enkele vrienden,… onwaarschijnlijk hoe snel deze 4 maanden zijn voorbijgegaan. Onwaarschijnlijk hoeveel geuren, kleuren, gewoontes, waarden, normen, waarnemingen en observaties, ‘met het hoofd tegen de muur bots’ momenten hier werden ervaren, onwaarschijnlijk hoe Afrika onder het bloed is gekropen, hoe het nu alweer kriebelt om terug te komen (nog niet eens vertrokken!). Ik hoop al deze indrukken, ervaringen,... te kunnen meenemen, blijven vasthouden (al dan niet via foto's) en er enkele van toe te passen in België.

Van hieraf moet ik gaan... rugzakje gevuld met massa's souvenirs maar des te meer indrukken, wijsheid, inzichten die niemand me kan afnemen.

ASANTE SANA aan alle mensen in Afrika, rainbow4kids,... die mijn pas kruisten en me nieuwe dingen lieten ervaren. ASANTE SANA aan mijn teergeliefde ouders, familie, vrienden, collega's die me via leuke mailtjes, grappige berichtjes steunden in mijn 'zijn' hier in Kenia. ASANTE SANA aan de opleiding dat we de kans krijgen een buitenlandse stage te lopen.

Maar bovenal ook ASANTE SANA aan Astrid en Nele! Zonder hen was dit avontuur niet compleet geweest...

Bericht aan België: wees op uw hoede - de Keniaanse gezusters zijn op komst (*20/12/11*)

No goodbye, just a good bye/hello/auf wedersehen/tot ziens!

Einde schooljaar… einde stage als leerkracht van kinderen met een leerachterstand… afscheid nemen van de kinderen, leerkrachten, de school.

De laatste week van het schooljaar ging gepaard met het uitschrijven en kopiëren van de puntenlijsten, waar enorm veel tijd in geïnvesteerd wordt! Kopieermachine of printers zijn nog niet geïntroduceerd of zo als voor de ‘hand liggend’ ervaren in vergelijking met scholen in België die deze aan de lopende band gebruiken, waar vaak een aparte ‘dienst’ voor ontwikkeld is (‘het secretariaat’).  Omdat de kinderen enkel op maandag (‘opkuisdag’) en vrijdag (‘oudercontacten en rapport uitdelen dag’) hoefden te komen naar de school, werden op de andere dagen van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat te knutselen (mandjes voor class 1, in het kader van les geven rond ‘at the shop’), leerkrachten te helpen opruimen, te brainstormen over ons afscheidsfeestje,…  

Gezien we iets wilden aanbieden ter bedanking, zonder daarin ‘decadent’ te wezen, hebben we ons laten inspireren op het plotse aanbod van onze onderdirectrice: waarom geen feestje met dawa en pannekoeken (voorheen werd dit bereid op het verrassingsverjaardagsfeestje van de projectverantwoordelijke en de Kenianen waren hier helemaal weg van). Leve het enthousiasme van de Kenianen! Zo gezegd, zo gedaan,… donderdagavond massa’s pannenkoeken gebakken, een lokale Keniaan gevonden die dawa’s voor ons wou maken (cocktail met rum, limoen, honing,…), ijs en fruitsla gemaakt, soda en melk gaan inslaan bij de lokale shopjes. Dit alles in combinatie met het ritmegevoel van Kenianen, de muziek (inclusief videoclipjes op tv ;)!) op school om 3u ’s middags (Vele getrouwde vrouwen mogen na het donker van de man niet zomaar meer uitgaan, hier werd dan ook rekening mee gehouden en afgestapt van Westers manier van feestje geven), gaf alweer een schitterend feestje. Tussentijds namen we de leerkrachten mee naar een donkere plek op school, waar we hen zouden verrassen met een zelf geschreven verhaal. Dit verhaal had betrekking op verschillende eigenschappen van alle leerkrachten, waardoor ze herkenbaar werden doorheen het verhaal met als moraal van het verhaal: rainbow team is pas een team als we al deze mensen in hun verscheidenheid samen laten komen – ieder zijn talent maar samen een ‘brok vol’. Eenmaal de symboliek tot uiting werd gebracht, begon Astrid te zingen. Doorheen ons verblijf in Kenia werd al snel duidelijk dat zij een prachtige stem heeft, ongelofelijk gevoel voor ritme, talentvolle madam in de muziek. De leerkrachten wensten dan ook al lange tijd een staaltje van haar kunnen te horen. Fantastisch hoe Astrid het zangelement verwerkte na het verhaal (lied *some where over the rainbow* werd gezongen zonder te verpinken in de donker, terwijl iedere leerkracht met het gezicht naar de muur een zelf gemaakt muziekinstrument in de handen had en mee muziek produceerde). Wat mij betreft 1 van de grootste kippenvelmomenten sinds aankomst in Kenia.

Vrijdag kon niet mooier afgesloten worden na een feestelijke dag waarin de kinderen van de school afscheidsliederen zongen, tekeningen en brieven hadden geschreven. Hoewel ze 1 voor 1 plots leken te verdwijnen (na rapportafhaling gingen de kinderen met de ouders meer naar huis), genoten we van de laatste momenten met de overgeblevenen. Prachtig hoe zo’n rapportafhaling ook verloopt: de kinderen zijn feestelijk uitgedost ter gelegenheid van deze laatste schooldag. De meeste ouders vergezellen hun kroost naar de school om de eindspeech van de directie aan te horen, de puntenlijsten te vernemen. Heel mooi hoe de ‘top 3’ van iedere klas extra in de bloemetjes wordt gezet! Blijkbaar is er een ‘systeem’ waarbij de ‘eerste 3’ van alle klassen (gaande van kleuterklassen tot klas 7 – klas 8 was niet aanwezig gezien deze nationale examens achter de rug hadden en de schoolpoort van rainbow reeds achter zich hadden gelaten) in de verf worden gezet. Deze kinderen worden op het podium geroepen, waar ze een ‘prijs’/beloning in handen krijgen (de dag ervoor dienden we prijzenzakjes te vullen met 2 kledingstukken per kind) en door de trotse ouder worden omhelsd. Deze prijzen worden als zeer waardevol gezien omdat vele leerlingen geen degelijke/onvoldoende/versleten kledij hebben cfr. 1 van de jongens wenste een kledingstuk in te ruilen dat hem veel te klein was, omdat hij slechts enkele goede kledingstukken had.

Einde schooljaar betekent voor ons momenteel 2 weken vakantie om ‘de batterijen op te laden’ ;) en nadien er weer in te vliegen met een voor ons niet onbekend concept in België: de speelpleinwerking of ‘holiday fun’. Via Reuben, vader van Jackson, die met zijn gezin in het dorpje Maweni woont, hadden we een ‘overleg’ bij hem thuis (buiten kregen we zijn mooiste meubelstukken aangeboden om plaats te nemen= rieten stoelen, verzonken in de aarde, tussen de kippen en Reubens grote familie= zulke momenten vind ik werkelijk charmant) om info te vergaren rond de werking van de ‘holiday fun’.  Astrid, Nele en ik zouden de 3^e lichting zijn die dit verder zouden opnemen. Na het maken en kopiëren van uitnodigingen in het Swahili (vertaling van woorden verkregen via onze *betrouwbare bronnen* -  kinderen van Kebene), werd afgesproken deze vandaag te verspreiden in het dorp en de nabije omstaanders. ‘Inschrijvingen’ zouden ook gebeuren: opmaken van een lijst met namen van de kinderen die ‘free’ zijn die periode om langs te komen. Wordt vervolgd!

Afgelopen week ben ik vooral ‘den toerist’ gaan uithangen, zoals het een plichtsbewuste student ortho betaamt tijdens vakantieperiode (verschillende invalshoeken, posities innemen kan maar een meerwaarde betekenen ;)! Mombasa werd deze keer van meer nabij bekeken: Fort Jezus en the old town werden na de daguitstap dan ook van het verlanglijstje geschrapt.

WIST-JE-DAT!

-          Nele, Astrid en ikzelf  Mombasa onveilig gaan maken zijn met 2 rastavrienden. We ons visum hebben kunnen verlengen tot 30 februari 2012 (valt er je niets op bij deze datum ;)).

-          Het verkrijgen van het visum niet zonder ‘slag of stoot’ verliep. Laten we het erop houden dat de immigratiedienst niet onze beste vriend is (*corrupten ambtenaar* - ‘problem makers’).

-          Ik mijn vingerafdrukken moest zetten om een dossierken van ons gegevens naar Nairobi te zenden – we zo euforisch waren dat we niet goed doorhadden wat we moesten ondertekenen. Pas nadien wat paniek omwille van dat dossierken= is dat wel normaal, komen we nu op een zwarte lijst? Na contact met ambassade bleek dit de procedure te zijn die gevolgd moest worden.

-          We nadien met onze rastavrienden culturele sfeer gingen opsnuiven. We door een student-gids gratis werden rondgeleid in Fort Jezus. Het zeer grappig is met 2 rastamannen rond te lopen in zo’n toeristisch gebouw= concentratievermogen gering ;)!

-          De old town Mombasa maar deels werd doorgelopen omdat we in een wijk kwamen waar veel druggebruikers zaten, waardoor we het risico liepen overvallen te worden. Dit met het bijhouden van het internationaal paspoort niet zo ideaal zou geweest zijn.

-          Een maand geleden we een ongelofelijk boeiende madam hebben ontmoet in the forty thieves? Een 83- jarige vrouw die emigreerde vanuit Schotland naar Kenia, getrouwd was met een oud-veteraan die nog door de Japanners ten tijde van WOII gevangen is geweest, zij die instond voor het bevorderen van de emancipatie van Keniaanse vrouwen ten tijde van de Britse kolonisatie,… toch wel een tijd aan haar lippen gehangen. Deze kranige vrouw komt blijkbaar regelmatig in de forty thieves om in het gezelschap van mensen te zijn (< > eenzaamheid), een praatje te slaan.

-          Astrid, Nele en ik samen met enkele rastavrienden het Robinson Crusoë eiland via cano bezocht hebben. Dit eiland na 2 uur door de getijen van de zee overstroomd? Onze cano net op tijd was (we stonden met ons voeten in het water in ‘volle zee’) om ons op te halen.

-          De muggen mijn vlees hier sinds begin deze maand sterk appreciëren!

-          Ons een gammele busrit staat te wachten als we in december richting Nairobi trekken voor het trouwfeest van onze collega Joyce. We alvast geen geit schenken gezien dat beest overal moet meegenomen worden, we dus nog op zoek zijn naar een origineel cadeau.

-          Het meest opmerkelijk aan het ‘drankgebruik’ bij de Kenianen (althans volgens ons beperkte ervaring), is dat velen de voorkeur geven aan een pakje melk, eerder dan een soda of biertje. We vermoeden dat dit mogelijks te maken kan hebben met het verschil in kostprijs (melk als meer een luxeproduct dan soda?).

-          Vorige week een duiveluitdrijving plaatsvond in het midden van de straat, ’s avonds laat. Een man zat neer op straat met de rug naar de school en het gezicht naar de muur van de bar. Een van de vrouwen van de ‘shopkes’ riep de hele tijd Swahiliwoorden terwijl ze deze ‘gekke’ man besprenkelde met water. Vele omstaanders vormden een halve cirkel rond het gebeuren. Opmerkelijk hoe het geloof in duivels hier nog zo centraal staat…

- Ik vanaf morgen volledig ben afgesloten van de wereld? We een weekje op reis gaan naar Zanzibar, Tanzania, om te bekomen van de stress ;)!

Karibu Kenya!

De afgelopen weken verliepen als een wervelwind! Vele indrukken werden verworven en tegelijk kwam terug het besef dat het Keniaanse leven me dagelijks blijft verrassen:

Eind oktober gingen Nele, Astrid en ikzelf, vergezeld door Saulo (broer van Jackson) naar KONGWEYA. Dit is een massaal grote markt, kilometerslang verspreid over een aardeweg met vele putten, vuilnis,… Naast vele kleurrijke groenten, de helende kokosnoten (goed voor de maag), geel-bruin of groene bananen, groene appelsienen, sappig ogende mango’s en papaya’s,… verkochten ook vele kraampjes stoffen doeken (om kledij te laten maken of als Kanga (African way of wearing den doek ;)), tweedehands schoenen, kledij,… Opvallend was vooral dat er, buiten onszelf weliswaar, geen andere blanken terug te vinden waren. Het doorlopen van de kleinste donkere gangetjes, waar je nauwelijks de goederen kan waarnemen, tot de massaal aanwezige kraampjes op straat was enorm indrukwekkend. Als blanke moet je assertief zijn om ‘heelhuids’ door het aanbod van de goederen te komen: zoals het een goede marktkramer betaamt wordt steeds aangedrongen op een ‘look look (uitgesproken als lucky luke), special price for you today’ – ze weten wel degelijk hoe hun waren aan te prijzen! Saulo’s aanwezigheid werd dan ook sterk geapprecieerd om opdringerige Kenianen van ons ‘af te slaan’ of hongerige blikken naar ‘Mzunguvlees’ (“I want that one – how many camels/goats/cows for her?) de andere kant uit te wijzen.

Datzelfde weekend konden we dankzij ons sociaal netwerk genieten van een acrobatisch optreden op het strand: Jacksons broer Saulo blijkt samen met enkele vrienden maandelijks op te treden in de hotels voor toeristen als bijverdienste. Op een zondagmiddag konden we hun acrobatische toeren waarnemen tijdens hun dagelijkse training. Tijdens hun training (vergelijkbaar met een ‘showken’), werden we ook meteen ingelijfd als acrobaten. Respect voor die mannen hun uithoudingsvermogen, lenigheid, eindeloze energie, alsook hun hoop! Zo werd ons verteld dat er in het verleden 1 van de Kenianen op het strand werd ‘ontdekt’ door een blanke (talent): deze jongeman zou nu rondtoeren en deel uitmaken van het Cirque du soleil team. Vele Kenianen bidden tot God dat hen iets gelijkaardigs zal overkomen: ook al hebben ze slechts 1 optreden in de maand voor een uurtje, toch geven ze steeds het beste van zichzelf. Nadien ging ik nog voor een partijtje voetbal met de mannen in het strand: mijn poging tot ‘keeper’ wezen werd sterk geapprecieerd (‘waw, you’re a good defender’) – en dat voor een vrouw in kleedje, met nul voorliefde voor dit spel!

Tussentijds gaan we naast de minder ‘pedagogisch verantwoorde activiteiten’ (bv. toerist wezen) steeds in op kansen om andere projecten te bezoeken. Zo bezochten we, met de vrijwilligsters van Kebene (2 verpleegkundigen), een voor ons en andere blanken onbekend en onontgonnen terrein: het bezoek aan dit weeshuis was absoluut niet vergelijkbaar met een infrastructuur of de werking zoals Kebene. Een groter contrast kon er niet zijn: het weeshuis bevindt zicht ergens op een lap grond dat enkel voor bewoners/kenianen toegankelijk lijkt te zijn. Zonder de ‘ontdekking’ of ‘alertheid’ door anderen zou dit weeshuis niet eens waarneembaar zijn. Daarnaast is het volledig afhankelijk van de goodwill van mensen in de omgeving (Ukunda) gezien ze niet erkend/gekend zijn, geen sponsorwerking kennen. Blijkbaar werd het afgelopen jaar met een plaatselijk restaurant of slagerij afgesproken dat zij deze mensen deels van eten zouden voorzien. Dit weeshuis draait volledig op vrijwilligheid van Kenianen die samen met een 20- tal kinderen 1 familie vormen. De kinderen slapen, net zoals de kippen, in iets wat op een kippenhok lijkt. Allen, op de allerkleinsten na, slapen ze samen in 1 ruimte (2 – 14- jarigen) op een laken op de aarde grond. De peuters slapen op een matras met een ‘muskieten net’ of wat daar nog van over blijft.

Het leven van deze kinderen is zeer beperkt: dit speelt zich allemaal af op eenzelfde terrein. Een ‘schooltje’ (stokken met golfdaken erop gelegd) werd door deze vrijwilligers gebouwd. Deze mensen geven ook dagelijks les aan deze groep kinderen van alle leeftijden (iedereen in 1 klas= 1 ruimte) met een bord en wat krijt. Ongelofelijk schrijnend om te zien waar en hoe deze mensen leven. Anderzijds blijken ze wel 3 maaltijden op een dag te kunnen krijgen en hebben ze op het einde van de dag ‘elkaar’ nog.

Ergens ook onvoorstelbaar hoe een ontmoeting met een blanke deze mensen de hoop geeft om verder te gaan: blijkbaar waren we het 3^e groepje blanken dat een bezoek bracht aan deze plek (naast de vrijwilligsters van Kebene). Als je ziet waar Kebene nu staat, hoe deze het leven van de weeskinderen zo verrijkt/kansen heeft geboden… en hoe het ook anders zou kunnen gaan. Ik hoop oprecht dat dit verborgen weeshuis met schatten van mensen ‘ontdekt’ wordt door iemand die zich op dit project wenst te ‘storten’. Deze mensen waren reeds zo dankbaar toen we het verzamelde schoolmateriaal deels aan hen bezorgden (potloden, schriftjes, gommen, stylo’s): ze bedankten ons met een enorm gulle glimlach (ze gaven de indruk dit dierbare materiaal goed te willen verzorgen) en ‘asante sana, asante sana,…’ en een blik in de ogen: ‘komen jullie nog terug?’

Naast andere projecten vind ik het zo fantastisch in de gemeenschap met Kenianen te leven: het concept ‘inleefstage’ wordt hier sterk uitgebuit ;) – zo bekeken we begin november het ‘Gospelgegeven’ van naderbij. Mission accomplished om de Gospelgezangen van binnenin waar te nemen! The ‘winner’s church’ kon zich verblijden met een bezoekje van enkele mzungu’s… het werd meteen ook duidelijk waarom die mensen op zaterdagavond niet ‘uitgaan’: feestje in de kerk op zondagochtend negen uur (zotte gezangen, backing vocals door de micro, swingende ‘poepkes’) – dat alles in aanwezigheid van de almachtige en steeds aanwezige God – wat meer zouden we kunnen wensen? Deze mzungu’s hier werden alvast officieel verwelkomt in de ‘winner’s church’: God bless you eh! Direct een formulier onder de neus gekregen om gegevens in te dienen= vanaf NU ben je lid van de kerk – hiervoor vriendelijk bedankt! Misschien anderen die zich hiervoor geroepen voelen?

Begin november werden de laatste lessen ter ondersteuning van de ‘traag lerenden’ afgerond. De eindstreep is in zicht: komende vrijdag is het ‘closing day’ in Rainbow. Dit betekent dat de ouders en leerlingen de rapporten in ontvangst komen nemen, een zeker ‘oudercontact’ plaatsvindt. Het einde van het schooljaar leek zich plots op te dringen: ik had net nog nieuwe ideeën en materiaal ontwikkeld om aan de slag te gaan met ‘mijn lieverdjes’. Voor de aanvang van de examens trachtte ik hen nog zoveel mogelijk bij te brengen. Het besef dat er een ‘einde’ komt aan het stage lopen in de school stemt me verdrietig: zeer confronterend vooral – we blijven hier nog steeds een maand rondlopen maar toch dienen we al afscheid te nemen van de kinderen en vooral leerkrachten, waarvan sommigen onder hen echt vrienden zijn geworden of een grote appreciatie voor ontwikkeld is. Enkele briefjes van de ‘slow learners’ ter bedanking van wat ik hen heb bijgeleerd gaven me meteen een warm gevoel: daar draait het ook allemaal om! Leren van elkaar, elkaars leven verrijken. Fijn te horen dat ze me niet (snel ;) – eerlijk, we moeten hier realistisch in zijn) zullen vergeten.  

Volgende wist-je-datjes wil ik jullie zeker niet onthouden:

Afgelopen vrijdag het afscheid van Katrien spontaan ontpopte tot een onvergetelijk feestje op de speelplaats? Muziek, dansende Kenianen, … zoveel elementen blijven me hier een warm gevoel bezorgen! Katrien een heel straffe madam is? We haar dan ook enorm gaan missen!

Het rainbowteam ('lerarenkorps') een ongelofelijk fijne bende met straffe madammen en 'grote 'meneren' omvat?

Ik hier nog ontzettend graag ben! Ik de leerlingen enorm zal missen – momenteel reeds het einde van het schooljaar is? Examens zijn achter de rug, volgende week ‘closing day’. Nadien nog wat vakantie, speelpleinwerking en terug richting België – op dit moment nog in ontkenningsfase!

‘Mijn’ slow learners voor wiskunde sterk gestegen zijn in hoeveelheid percentage. Ik dit best even doorgeef aan mijn titularis wiskunde 1^e middelbaar (als student wi in het secundair was ik niet veel waard ;)).

Vervoer op de motorbike nog altijd mijn favoriete transport blijft?

Partycar Anton en de Richard hier alleszins niet teveel voor moeten onderdoen (onze taxi voor de weekends en ’s avonds laat: zot getunede auto’s met zware boxen in de koffer, videoschermpkes in den auto, massa’s luide en swingende muziek – achterlichten te vergelijken met een discolichtjes!)

Ik in Kenia terug oude gewoontes vanuit België ontwikkel en nieuwe gewoontes heb ontwikkeld bv. wekker gaat af: ‘rise en shine my friend!’ Geen snooze, geen verlangen om te blijven liggen: actie! Dit iets te maken zou kunnen hebben met de paradijselijke omgeving?

Ik me tijdens de safari ‘als kuifje in Afrika’ waande? Het leek alsof ik plots deel uitmaakte van een stripverhaal (idyllisch landschap, Duitsers gehuld in dierenprints, leeuwen, buffels, de savanne, prachtige rode aarde,…).

We bij het kampvuur aan het tentenkamp tijdens safari verrijkende weetjes over de dierenwereld te weten kwamen? De hiërarchie in het dierenbos niet steeds is zoals verwacht?

-          Olifanten zich steeds in familie voort bewegen. Indien olifanten alleen lopen worden deze geïsoleerd, uitgestoten door familie bv. bij de moord van een ander dier? Bij het overlijden van olifanten takken over het lichaam worden gelegd door andere olifanten (het lijkt als het ware een beschrijving van het ‘gevangenisgegeven’ en de ‘begrafenis’). Bij het tegenkomen van een olifant aan de tent, handgeklap de olifant zijn gehoor desoriënteert?

-          Giraffen een groot hart hebben: deze moet ongelofelijk veel bloed pompen omwille van de lange nek. Deze een leeuw met een schop van de achterpoten kan doden?

-          De mannelijke leeuw zeer egoïstisch is? Hij laat de vrouw de prooi vangen en eet hiervan als eerste. Bij de confrontatie met een leeuw je gewoon moet ‘relaxen’: doe alsof je deze niet gezien hebt – ga vooral niet lopen (amai, gaan we vooral niet doen als we zo’n beest zien afkomen!).

-          Je je kleren moet uitdoen en deze naar een buffel moet gooien om ze af te leiden als je je plots alleen in de savanne bevindt ;) – OF rode kledij moet dragen (= ‘gevaar, o wee, de buffel zal niet snel langskomen).

-          ’s Nachts wilde beesten rondom ons huisje slopen.

Gezien Nele haar ouders die week op bezoek kwamen, we uitgenodigd werden in hun hotel voor het buffet? We nadien konden ‘nagenieten’ van wat entertainment (‘animatoren hotel’): musical ‘Mamma Mia’ op een half uur gespeeld door Kenianen, stemmen gedubd – hilarisch!

HOLEBI’s nog een groot taboe zijn in Kenia? In een diepgaand gesprek met 1 van onze Keniaanse vrienden werd duidelijk gesteld dat homo of lesbienne zijn absoluut niet wordt aanvaard omdat dit niet natuurlijk is (de bijbel zegt dat…). "Ongenuanceerde omschrijving": indien ze weten dat iemand homo is slaan ze deze in elkaar en brengen deze naar de gevangenis (tot deze terug bekeerd is?), aldus onze bron.Indien ouders ontdekken dat dochter of zoon holebi is, deze wordt verworpen (‘ik breng ze eigenhandig naar de gevangenis nadat ik ze ‘een slap in the face’ heb gegeven, ‘you’re not my daughter any more’). Onze Keniaanse vriend stilaan dacht dat ik lesbisch ben omdat ik vanuit Europees standpunt een aantal zaken vergeleek en in zijn beleving holebi’s verdedigde (‘amai, ge weet daar zoveel over, are you a lesbian? ;)).

We zijn uitgenodigd om naar de trouw van onze collega Madam Joyce te mogen gaan op 10/12 in Nairobi? We hierop ingaan en ons laten vergezellen door enkele collega’s (‘our Kenyan bodyguards), we via nachtbus trekken en er meteen een weekend van maken (jaja, kerk, receptie, alles erop en eraan – van ‘inleefstage’ gesproken!).

Kenianen ons nog steeds welkom heten in Kenia, ook al verblijven we hier ondertussen al enkele maanden: Karibu Kenya! Ik dit mooi vind klinken, het lijkt als het ware je Kenia omhelst bij het uitspreken van deze woorden ('welkom Kenia' letterlijk vertaald).

Het nog slechts een dikke maand zal duren vooraleer ik jullie terug zal vergezellen met mijn charmante persoonlijkheid ;)! Jullie zich hier best al mentaal op voorbereiden! Ik me af en toe wel eens afvraag hoe het daar in het Belgenlandje allemaal loopt – af en toe= niet teveel!

*Intense verrijkende geluksmomenten*

Onze ‘pupils’ werden de afgelopen weken klaargestoomd voor de naderende ‘midterm exams’. In Kenia blijken er maandelijks nationale examens door te gaan in het land, waaruit moet blijken of de pupils het geleerde hebben verworven. Afgelopen week kreeg ik dan ook eens extra de kans om het klaslokaal vanuit andere invalshoek te bekijken: zo werd verwacht dat er supervisie werd gehouden tijdens de examens, evenals verbeteringen van de examens zelf. Ik moet eerlijk zeggen dat die positie me best wel beviel: meer inzicht werd gekregen rond het beeld van de zwoegende student, dat ik na dit schooljaar met enige opluchting achter mij zal laten. Na iedere examenperiode is er ook de welverdiende vakantie: onze leerlingen verlieten luidkeels het gebouw en zouden na enkele ‘days off’ weer binnenkort op de schoolbanken verschijnen.

Opvallend na bevraging rond het verloop van deze vakantie gaf 1 van de ‘slow learners’ aan dat deze ‘days off’ niet altijd gepaard gaan met rozegeur en maneschijn. De ene dag gaat al wat beter dan de andere, aldus M., gezien de klusjes zich voor haar als 10- jarige dochter blijven opstapelen. Klusjes en werkjes zijn hier eindeloos, gezien deze het alledaagse leven bepalen: gaande van water halen uit de waterput, tot mee helpen koken met de mama, zorg dragen voor jongere broertjes en zusjes, takken verzamelen voor vuur,…

Het leven in het Westen is zoveel gemakkelijker gemaakt voor ons, in vergelijking met decennia geleden. Soms ervaar ik het als heel jammer dat de voeling met de natuur en dankbaarheid voor het ‘gemak van ons alledaags leven’ zo snel op de achtergrond verdwijnt of zelfs vergeten word. Dit gevoel werd nog meer versterkt door de ellenlange stortregen (tropische stormen) gedurende een week lang in oktober. Kenianen gaven aan dat de omslag naar dit weer zeer ongewoon is, de eerste keer dat ze dit meemaken. Zeer pijnlijk was de vaststelling en waarnemingen rond de effecten van de (soms wrede) natuur: Ukunda liep onder het water, hutjes stroomden weg (vele hutjes bestaan uit hout en stro, hebben een kleien of aarde ondergrond. Eenmaal enige regen deze hutjes bereiken, leeft men in een modderpoel), gebruik van vele transportmiddelen werd onmogelijk of gevaarlijk, mensen lijden kou, verliezen het weinige dat ze hebben,… Deze ‘natuurramp’ in de beleving van sommige Kenianen was enorm confronterend tijdens de lesdagen: bij aankomst op school op een dag, bleken slechts 3 leerkrachten de school tijdig gehaald te hebben. Klassen bleven leeg of hadden 5 leerlingen, kinderen kwamen (uren later) doorweekt aan, leerkrachten waren versteven van de kou (terwijl ik hier spreek over een temperatuur van 18 – 20 graden in combinatie met regenslag – ikzelf droeg toendertijd een T-shirt en ervoer dit als een typisch Belgisch weertje/los van de non-stop harde regens),… dit was gewoonweg triestig en droevig om te zien. Wetende dat vele kinderen in terugkeer nog urenlang te voet naar huis dienen te gaan in zulk gevaarlijk stortweer, en wij op slechts enkele minuten stappen ons warme huisje bereiken…

Tijdens de ‘days off’ na de examens, hielpen Astrid, Nele en ikzelf enkele uurtjes mee op school met het opruimen van de boekenkast in de ‘KG’s (Kindergarten)’. Tussentijds werd ook de gelegenheid genomen om verder van binnenuit het ‘Keniaanse leven zoals het is’ te verkennen: zo kon 1 van de gezinnen niet bespaard worden van een babybezoekje door nieuwsgierige en leergierige Westerlingen. Dit is 1 van de redenen waarom ik de locatie en stage zo’n meerwaarde vind: we verblijven niet onder de ‘blanken’ maar leven ‘in harmonie’ met de Kenianen (hoewel ons verblijf absoluut niet te vergelijken is met de armoedige hutjes waar velen in opgroeien en blijven leven).

Dit babybezoek was nogmaals een ontnuchtering rond de schoonheid en vele charmes van dit land: een prachtige appelsienenboom, palmbomen e.a. waren terug te vinden in de tuin van de vader. Deze man en zijn gezin ervoeren onze komst als een grote eer. We werden dan ook hartelijk onthaald en mochten samen met hem verse appelsienen plukken. Zo ook werd voorheen de torenhoge palmboom beklommen om er heerlijke kokosnoten te plukken. Wat een fruitfestijn!

Ik gaf mijn ogen daarnaast ook de kost aan de netheid waarmee de hutjes/huisjes worden onderhouden. Ondanks zeer beperkte middelen zijn de Kenianen creatief bv. samengebonden takjes hout creëert een bezem, vergelijkbaar met de bezemsteel van de heksen in de sprookjes. Als toekomstige orthopedagogen kregen we meteen de gelegenheid onze kennis en kunde toe te passen tijdens dit bezoek: naarmate het gesprek vorderde met de (stief)moeder (papa A. werd jaren geleden weduwnaar en bleef alleen achter met 3 jonge kinderen), bleek ze advies te kunnen gebruiken rond de opvoeding van de oudste stiefzoon (beginnende puber). Ons eerste huisbezoek werd op die manier een feit ;)!

Nadat we een poging waagden via de auto met Katrien (projectverantwoordelijke) terug de hoofdbaan te vinden (hier stel je je voor dat de auto effectief de ‘binnentuinen’ inreed om het huis van dit gezin te bereiken – avontuurlijke weg tussen de bananenbomen en lachende kinderen verzekerd!), begaven we ons naar de oogkliniek in Kwale. Het functionele en ‘informatievergarende’ aspect werd gecombineerd. Sinds voor mijn vertrek had ik al last van een beginnende oogontsteking, deze blijkt tot op heden niet te verdwijnen (droogte, felle zon,… hebben hier o.a. hun aandeel in). Om verdere escalatie te vermijden werd een oogonderzoek gedaan: ‘letters lezen, staaltje afnemen’,… een heuse belevenis in Keniaanse context!

Deze heerlijke dag eindigde met de kers op de taart! De scouting club van rainbow4kids ging, zoals onze jeugdbewegingen in België, ook op weekend.

Locatie: naast de airstrip (terrein vlak aan een publieke school en vliegveld met binnenlandse vluchten naar Nairobi)

Sfeer: pret verzekerd!

Samen met de leerkracht, gelinkt aan deze club, evenals de onderdirectrice gingen we allen te voet (de airstrip bevindt zich op een 500 meter van de school) met stukken hout en palen in de hand op weg naar het einddoel. ‘Everywhere we go (x2), people want to know (x2), who we are (x2), where we come from (x2), so we tell them (x2), we’re from rainbow (x2), pretty pretty rainbow (x2), and if you can’t hear us (x2), then sing a little louder (x2), louder and louder (x2)’ kon er niet aan ontbreken. De toon was meteen gezet! Eenmaal aangekomen vonden we nog enkele andere scoutingleden van rainbow die reeds bezig waren met hout sprokkelen, een poging om de tent op te zetten.

Na een rondleiding in de publieke school (waar dit terrein aan gevestigd is), stroomden ook andere scoutingclubs van verscheidene scholen toe. Iedere club gekenmerkt door het uniform van de school: de blauw en wittekes, rood en wittekes, oranje en blauwkes,… allen gingen we samen op zoek naar reusachtige stenen om te koken, transformeerden we dorre takken met een stevig mes tot piketten voor de tent. Veel materiaal  had men niet nodig: bijna alles werd teruggevonden in de natuur! Eenmaal de tent was opgezet kon ook het pronkstuk niet ontbreken: de vlag van rainbow werd opgezet voor de tent. Jammer maar helaas hadden we al lange tijd weekendplannen vastgelegd, waardoor we dit weekend niet in zijn geheel konden meemaken. Zo misten we het spectaculaire kampvuur, het lopen en rennen naar het strand, de afbraak van de tenten, contacten leggen met andere clubs. We kunnen niet alles hebben éh – ik vond het al superfijn dat we de kans kregen de opbouw van zo’n weekend te kunnen mee beleven!

Zo gezegd, zo gedaan, gingen we dit weekend regelmatig op stap. Samen met Marriëtte en Bimba (toekomstig Keniaanse man) bezochten we BImba’s geboortedorp Mariakani, op een dagreis van Ukunda vandaan. Dit dorpje gaf ons weer een inkijk in het reële Keniaanse leven (vicieuze cirkel van armoede, maar eveneens een groot gemeenschapsgevoel (One big family), loyaliteit,…). Vooraleer we Mariakani konden bereiken, hadden Astrid, Nele, Marriëte, Bimba en ikzelf nog een hele reis voor de boeg: van matatu (de kleine busjes met 11 zitplaatsen die vaak worden volgestouwd met 15 of meer man, nog een pakket hier en wat geiten in ‘de koffer’), de ferry voor de oversteek naar Mombasa te maken en uiteindelijk weer de matatu voor lange tijd. De laatste halte voor het bereiken van dit charmante bergdorpje, genoten we nog van een verfrissend drankje in een plaatselijke bar (de enige bar). Deze bar omvatte een pooltafel, televisie met clipjes van dansende vrouwen en mannen, inclusief enkel mannen die op zeer intrigerende wijze onze aankomst aanschouwden. Blijkbaar komen er nooit blanken naar die plaats, gezien deze heel afgelegen en niet toeristisch is. We hadden met ons ‘4 blanke vrouwen’ dan ook veel bekijks. Op zulke momenten aanhoren we ook dat ze het de hele tijd over die ‘Mzungu’s’ hebben (‘blanken’). Al snel kwamen de mototaxi’s om ons doorheen het schilderachtige landschap te vervoeren richting Mariakani. De mototaxi’s blijven toch mijn voorkeur hebben in de keuze naar transport: je hebt steeds het gevoel met een vespa doorheen een of ander Italiaans landschap te ‘tsjeezen’. lachende Afrikanen geven een mooi plaatje van Kenia maar zeggen niets over wat achter die prachtige witte tanden schuilt. De armtierige huisjes, hardwerkende mensen, kinderen met flarden van kleren aan hun lichaam,… geven soms zoveel meer prijs…

Dit werd nogmaals bevestigd bij een bezoek aan Mariakani. Ik was echter op positieve manier geschrokken: deze village had huisjes van stenen en cement!

Neemt niet weg dat deze mensen het nog steeds zonder stromend water, elektriciteit e.d. moeten doen. Een rondleiding doorheen het dorpje bracht ons uiteindelijk ook al snel tot de plaatselijke school: gezien deze slechts enkele klaslokalen heeft, worden de kinderen opgesplitst in groepen om les te krijgen. De ene groep komt in de voormiddag, de andere in de namiddag. Deze kinderen hebben halve dagen school van leerkrachten die vermoedelijk ook als vrijwilliger werken. Zo vernamen we dat een grote motivatie voor deze mensen de aanwezigheid van voedsel op de school is, zodat ze toch een maaltijd hebben gehad die dag. Als ik deze verslagen nog eens herlees besef ik meer en meer dat we echt niet goed bezig zijn in het Westen: materialisme op en top, consumptie- en wegwerpmaatschappij, vele mensen die met zo weinig tevreden zijn. Anderzijds moet ik eerlijk zijn en ook zeggen dat er vanuit de leerlingen reeds de verwachting kwam materieel beloond te worden na het maken van oefeningen. Op zulke momenten maak ik duidelijk dat de grootste beloning teruggaat naar het leren, oefeningen vatten/slagen voor de examens/bouwen aan de toekomst/… Ergens heb ik het gevoel het hen minder kwalijk te nemen, gezien zij echt helemaal niets hebben en wij als blanke ook meteen worden geassocieerd met ‘rijk wezen’, ‘alles hebben wat ons hartje begeert’,…

De terugkeer naar Ukunda ging terug gepaard met een urenlange reis. Eenmaal thuisgekomen was het spoeden (jaja, zelfs een beetje stress ;)) om tijdig aan te komen bij Alec, een goede vriend van Katrien (mama rainbow). Naar aanleiding van Katriens verjaardag organiseerden Astrid, Nele en ik een verrassingsverjaardagsfeestje met haar vrienden (Kenianen en Belgen). Dit was dan ook meer dan geslaagd: heerlijk eten (VLEES op de barbecue, de smaakpapillen werden enorm beloond: wat een feest in mijn mond! ), supergezelschap, zalige dansmuziek,… voor het dessert haalden we onze beste kookkunsten naar boven: Pannenkoeken met ijs en vers fruit (mango, ananas, appels, bananen,…) – hmmm, om er terug van te lekkertanden! Onze Keniaanse vrienden waren alvast aan het smullen! Naar het einde van de avond toe gingen we met z’n allen nog eens de benen gaan uitslaan in de plaatselijke discotheek, sjakatak. Wat een onvergetelijke avond beloofde te worden is effectief ook uitgekomen.

Naast Katrien zou ook Marriëtte, onze Nederlandse vriendin, het land deze week verlaten. Zij organiseerde dan ook een afscheidssamenzijn met de leerkrachten van rainbow, ‘aunties’ (opvoedsters) van Kebene (weeshuis) aan Kim4love aan Diani Beach. Een verfrissende duik in de Indische oceaan, in combinatie met bovenstaand gezelschap, live zangtalent van Kim4love (deze Keniaanse rastaman is blijkbaar bekend in Duitsland) zorgde weer voor een onvergetelijke afsluiter van het weekend. Afgelopen dagen waren te mooi om waar te zijn! Nadat we maandag nog een eerste bezoekje brachten aan de Congo River (afgelegen plaatsje waar we ongestoord kunnen genieten van de zon en het water), vlogen we gisteren er meteen weer in met de lessen. Revision van de examens diende plaats te vinden: terug even ontnuchterd en met beide voeten op de grond gebracht! De laatste loodjes, voornamelijk voor de kinderen, zouden starten: nog een kleine maand te gaan en het schooljaar is reeds afgerond. Op basis van de examens zal beslist worden of de kinderen overgaan naar een hogere klas of niet… samen met de ‘pupils’ duimen we alvast voor een vlotte overgang naar het nieuwe schooljaar. Verdere begeleiding van de ‘slow learners’ kan hierin een ondersteuning bieden!

WIST-JE-DAT?!

-          Er terug een nieuwe vrijwilligster is aangekomen in de vrijwilligerswoning naast ons? Katrien zal hier 3 weken verblijven en ook als zorgleerkracht aan de slag gaan op rainbow!

-          Ik deze middag een echt Afrikaanse weeshuis ga bezoeken? Dit bezoek mogelijks 1 van de grootste ontnuchteringen zal zijn, rekening houdende met alle middelen dat het weeshuis Kebene naast ons heeft?

-          Ik het een ongelofelijke meerwaarde vind niet op een ‘eilandje’ hier te blijven zitten: op onze vrije woensdagen proberen we regelmatig het onderste uit de kan te halen. Naast praktische zaken, lesvoorbereidingen op deze dagen er ook andere projecten worden bezocht?

-          Bij het maken van de pasta, op het einde van de zak kleine zwarte korreltjes terug te vinden waren. Deze na het koken van de pasta kruipende beestjes bleken te zijn? Ik ervan overtuigd ben dat dit zeker niet schadelijk was gezien deze beestjes gekookt waren. Het enkel vuil is hieraan terug te denken bij het tellen van de pootjes van die beestjes!

-          Gunther Neefs hier sterk geapprecieerd wordt, evenals ook Get Ready een echte voltreffer blijft voor de sfeer in huis!

-          Ik deze paradijselijke plaats enorm zal missen bij vertrek, hoewel we hier nog een kleine 2 maanden te gaan hebben! Ik dan ook al aan het bedenken ben wanneer ik hier kan terugkomen!

-          Astrid, Nele en ik volgende week donderdag- zaterdag op safari gaan met de ouders, tante en nonkel van Nele, evenals Jackson (onze Keniaanse vriend/’bodyguard’) naar Tsavo East en Tsavo West. We hier allen enorm naar uitkijken, dit best wel spannend is, we voor een nachtje tentenkamp en een nachtje lodge gaan, jullie zeker foto’s zal bezorgd worden!

Over 'slow learners', octopussen, armworstelen, secondary school en wist-je-datjes

Ondertussen weer bijna 2 weken verder (de weken vliegen hier werkelijk voorbij) en een extra vrijwilliger erbij! Veerle, eveneens Vlaams, arriveerde vorige week maandag in Mombasa en zal ons de komende 6 weken nog vergezellen in de volunteers houses en rainbowproject. Gelijklopend vertrokken Ingrid, haar zus en de vriendinnen (ook zussen!) die dag richting ons ‘dierbaar Belgenland’ met pijn in het hart!

Deze week werd ook weer gekenmerkt door een zekere verscheidenheid in werk: naast de vaste lesrooster voor de ‘slow learners’, was er nogmaals een wekelijks debat: “Brought technology more harm then good?” Blijkbaar verliep het debat niet zoals gepland: de ‘pupils’ begrepen het concept van ‘the motion’ niet goed waardoor inhoudelijk geen bruikbare argumenten werden aangeleverd door beide partijen (concept van dit debat: de eetzaal fungeert als een imaginair parlement, waar de ‘rechter’, ‘secretaris’ en ‘ordehandhaver’ centraal worden geplaatst aan een tafel. De ‘bellenman’ luidt de bel om verschillende partijen de kans te geven hun standpunten naar voor te brengen. 

De secretaris noteert de argumenten van beide partijen en kent punten toe op basis van sterkte – deze worden na het debat bekend gemaakt en samengevat). Dit debat werd dan ook verlegd naar begin deze week. Het concept bleek heel wat duidelijker: Jackson, the ‘bright’ pupil, liet meteen zijn verbaal mondige vaardigheden los op de ‘menigte’. Ongelofelijk hoe die jongen zo overtuigend en op respectvolle manier een overtuiging kan verwoorden – het verbaasde me dan ook niets dat hij me antwoordde dat hij graag advocaat zou willen worden! Ik ben alvast grote fan!

Wat de ‘slow learners’ betreft: via een aantal ‘didactische elementen’ heb ik de indruk hen echt te kunnen bereiken. Veel interactie en ‘revision’ blijken ook hun vruchten af te werpen. Daarnaast werd sinds vorige week een ‘bescheiden’ beloningssysteem geïnstalleerd voor de leerlingen die wiskunde bij me volgen in class 1: indien er hard werd gewerkt kan een sticker worden verdiend op het einde van de les. Ongelofelijk hoe  de ‘grootste prutsers’ via deze methodiek bijna een ‘voorname leerling’ worden. De motivatie werd sterk aangewakkerd, wat voor de kinderen met een zwak concentratievermogen een grote meerwaarde betekent. 

Sinds deze week werd 'mijn klasje’ terug geïnstalleerd in wat de ‘library’ van de school zou worden.

Tijdens de constructie van deze ruimte, werden Nele en ik geacht les te geven in de eetzaal. Gezien deze na ‘porridge time’ om 10u (ontbijt, bestaande uit een mengeling van maïs, meel, melk,… voor de meesten van de kinderen de eerste maaltijd die ze die dag binnen krijgen= hierbij rekening houdende dat enkelingen reeds van 5u onderweg kunnen zijn om tijdig op school te komen (7u)!) de ruimte besmeurde, was het niet evident om er les te geven. Deze ervaring leerde me nogmaals echter dat een aanpassing aan (bijna) alle omstandigheden mogelijk is! Creatief zijn ze hier uiteindelijk wel!  

Zoals iedere dinsdagen zijn de ‘clubmomenten’ terug te vinden: vandaag nam ik het eer en het genoegen om toeschouwer te zijn van ‘the music club’ (wildlife bleek mijn aanwezigheid echter opgemerkt te hebben ;)) om meer zicht te krijgen op het aanbod in deze club. Zingende en dansende meisjes (en uitzonderlijk ook enkele jongens) met een gezond gevoel voor ritme vervulden het lokaaltje van KG2 (‘kindergarten’= ‘kleuterklas’). Ze werden hierin ondersteund door het rammelende geluid van sambaballen en andere instrumenten. De verantwoordelijke van de muziekclub leerde hen enkele liedjes aan, die dan meteen werden ingeoefend. Aangenaam om te zien en horen (zingende en dansende kinderen brengen regelmatig geluksmomenten teweeg!)!

Afgelopen woensdag-donderdag en vrijdag waren het examens in de ‘upper classes’ (4 – 8). Dit betekende vele vrije momenten die functioneel moesten ingevuld worden: boeken kaften!

Tijdens een van de ‘creative arts’ lessen haalde ik de afgelopen week veel voldoening: samen met class 3 maakte ik een octopus met een ballonhoofd en grappige papieren ‘benen’. De kinderen leken echt te genieten van dit knutselwerkje, dat meteen na productie dan ook in de klas werd opgehangen. Enkelingen bedankten me ook, wat me het gevoel gaf dat het werd geapprecieerd zulke ideeën te introduceren. 

 Het beachmoment werd gekenmerkt door een apocalyptisch gegeven: veel regen, wind,  - geen aangenaam weertje om buiten te lopen met andere woorden. In een poging om toch nog wat te genieten van deze afsluiter van de week, besloot ik enkele leerlingen onder te graven in het zand – wat meteen gepaard ging met grappige taferelen: 1 voor 1 werden enkele leerlingen onder gegraven. Velen hadden onmiddellijk het geniale idee om hun ‘teacher’ ook onder te graven. Het resultaat vind je hieronder terug: hilariteit alom!

 

Ook een potje handworstelen kon niet ontbreken – helaas bleek ik al snel de grote verliezer (tip van de student: eet Ugali, daar word je sterk van! Bij deze werd de uitdaging aanvaard= revanche next week!).

Let vooral ook op de fluovestjes! Dit idee werd onlangs gelanceerd door de projectverantwoordelijke, om veiligheid op het strand meer te garanderen. Zo ook dragen de leerkrachten in het water ter begeleiding een knalrode badmuts.

Het weekend lag enigszins in het verlengde van onze stage op de school: via 1 van onze ‘connecties’ verkregen we de kans om ‘in the middle of nowhere’ een ‘secondary school’ te bezoeken, wat tevens ook een boarding school bleek te zijn. 

Dit was een unieke kans om me effectief een schoolloopbaan  van een leerling voor te stellen(verder zetten van school na primary is niet evident in Kenia gezien beperkte financiële mogelijkheden, de belangrijke positie die kinderen innemen binnen het gezin bv. oudere zussen worden vaak ook in de rol van 'verzorgende', 'opvoeder' naar jongere broers en zussen toe geplaatst)! Op zaterdag werd een ‘parents’ day’ georganiseerd voor alle ouders van de leerlingen. Gedurende 3 uren lang kreeg ik het eer en genoegen het swahili aan te horen. De rondleiding in de klas, kamers, het terrein was dan ook een welkome afwisseling. Na het gebedsmoment als ‘officiële afsluiter’ konden familieleden hun student in de armen sluiten. Via deze weg maakten we ook kennis met de traditie waarin ouders op de parents’day hun zoon/dochter/nicht/neef (student) komen ‘succes’ wensen voor de laatste examenperiode vooraleer afstuderen plaatsvindt. Vele familieleden namen de nodige voorzorgen en voorzagen een ‘survival pakket’: van bananen, mango’s, tot rijst, noten, chocolade, soda,… 

 

 

WIST-JE-DAT!

-          De ‘best presterende’ leerlingen van rainbow4Kids na de examens worden afgeroepen (punten worden met trots voorgelezen). De ‘top vijf’ ontving een zeer waardevol en bruikbaar cadeau: enkele schriften en potloden.

 -       De overtocht naar Mombasa vanuit Ukunda met de matatu en nadien de ferry een heuse belevenis is? Zover het oog reikt blijft een mensenmassa de ferry oplopen… indrukwekkend me dunkt! 

JaJackson van 'the wild life club' me er op de een of andere manier terug heeft toe aangezet nogmaals een speech te houden voor zijn club ('voor diegenen die haar nog niet kennen'= 3e keer voorstelling op rij ;)). 

Boeken worden gekaft met stevige plastic en nietjes in plaats van plakband?

Af Afgelopen weekend een 'schoolfeest' plaatsvond naar aanleiding van het afscheid van 1 van de leden van het school comité. Ook hier allerlei speeches worden gehouden door de directie, optredens gegeven door leerlingen,... de 'oud-comité' leden een certificaat m.b.t. appreciatie en een geit als afscheidscadeau in ontvangst namen? Ik me heb laten 'verleiden' om mee te deinen op de tonen van de Afrikaanse muziek? 1 van de leerlingen het bijzonder grappig vond om me bij elke dansgelegenheid 'subtiel' naar voor te duwen naar het midden ('Mr. rapper/DJ, take this one over here!')? Het schoolfeest me wikkelde in een 'we zijn 1 grote familie' gevoel?