*Intense verrijkende geluksmomenten*

Onze ‘pupils’ werden de afgelopen weken klaargestoomd voor de naderende ‘midterm exams’. In Kenia blijken er maandelijks nationale examens door te gaan in het land, waaruit moet blijken of de pupils het geleerde hebben verworven. Afgelopen week kreeg ik dan ook eens extra de kans om het klaslokaal vanuit andere invalshoek te bekijken: zo werd verwacht dat er supervisie werd gehouden tijdens de examens, evenals verbeteringen van de examens zelf. Ik moet eerlijk zeggen dat die positie me best wel beviel: meer inzicht werd gekregen rond het beeld van de zwoegende student, dat ik na dit schooljaar met enige opluchting achter mij zal laten. Na iedere examenperiode is er ook de welverdiende vakantie: onze leerlingen verlieten luidkeels het gebouw en zouden na enkele ‘days off’ weer binnenkort op de schoolbanken verschijnen.

Opvallend na bevraging rond het verloop van deze vakantie gaf 1 van de ‘slow learners’ aan dat deze ‘days off’ niet altijd gepaard gaan met rozegeur en maneschijn. De ene dag gaat al wat beter dan de andere, aldus M., gezien de klusjes zich voor haar als 10- jarige dochter blijven opstapelen. Klusjes en werkjes zijn hier eindeloos, gezien deze het alledaagse leven bepalen: gaande van water halen uit de waterput, tot mee helpen koken met de mama, zorg dragen voor jongere broertjes en zusjes, takken verzamelen voor vuur,…

Het leven in het Westen is zoveel gemakkelijker gemaakt voor ons, in vergelijking met decennia geleden. Soms ervaar ik het als heel jammer dat de voeling met de natuur en dankbaarheid voor het ‘gemak van ons alledaags leven’ zo snel op de achtergrond verdwijnt of zelfs vergeten word. Dit gevoel werd nog meer versterkt door de ellenlange stortregen (tropische stormen) gedurende een week lang in oktober. Kenianen gaven aan dat de omslag naar dit weer zeer ongewoon is, de eerste keer dat ze dit meemaken. Zeer pijnlijk was de vaststelling en waarnemingen rond de effecten van de (soms wrede) natuur: Ukunda liep onder het water, hutjes stroomden weg (vele hutjes bestaan uit hout en stro, hebben een kleien of aarde ondergrond. Eenmaal enige regen deze hutjes bereiken, leeft men in een modderpoel), gebruik van vele transportmiddelen werd onmogelijk of gevaarlijk, mensen lijden kou, verliezen het weinige dat ze hebben,… Deze ‘natuurramp’ in de beleving van sommige Kenianen was enorm confronterend tijdens de lesdagen: bij aankomst op school op een dag, bleken slechts 3 leerkrachten de school tijdig gehaald te hebben. Klassen bleven leeg of hadden 5 leerlingen, kinderen kwamen (uren later) doorweekt aan, leerkrachten waren versteven van de kou (terwijl ik hier spreek over een temperatuur van 18 – 20 graden in combinatie met regenslag – ikzelf droeg toendertijd een T-shirt en ervoer dit als een typisch Belgisch weertje/los van de non-stop harde regens),… dit was gewoonweg triestig en droevig om te zien. Wetende dat vele kinderen in terugkeer nog urenlang te voet naar huis dienen te gaan in zulk gevaarlijk stortweer, en wij op slechts enkele minuten stappen ons warme huisje bereiken…

Tijdens de ‘days off’ na de examens, hielpen Astrid, Nele en ikzelf enkele uurtjes mee op school met het opruimen van de boekenkast in de ‘KG’s (Kindergarten)’. Tussentijds werd ook de gelegenheid genomen om verder van binnenuit het ‘Keniaanse leven zoals het is’ te verkennen: zo kon 1 van de gezinnen niet bespaard worden van een babybezoekje door nieuwsgierige en leergierige Westerlingen. Dit is 1 van de redenen waarom ik de locatie en stage zo’n meerwaarde vind: we verblijven niet onder de ‘blanken’ maar leven ‘in harmonie’ met de Kenianen (hoewel ons verblijf absoluut niet te vergelijken is met de armoedige hutjes waar velen in opgroeien en blijven leven).

Dit babybezoek was nogmaals een ontnuchtering rond de schoonheid en vele charmes van dit land: een prachtige appelsienenboom, palmbomen e.a. waren terug te vinden in de tuin van de vader. Deze man en zijn gezin ervoeren onze komst als een grote eer. We werden dan ook hartelijk onthaald en mochten samen met hem verse appelsienen plukken. Zo ook werd voorheen de torenhoge palmboom beklommen om er heerlijke kokosnoten te plukken. Wat een fruitfestijn!

Ik gaf mijn ogen daarnaast ook de kost aan de netheid waarmee de hutjes/huisjes worden onderhouden. Ondanks zeer beperkte middelen zijn de Kenianen creatief bv. samengebonden takjes hout creëert een bezem, vergelijkbaar met de bezemsteel van de heksen in de sprookjes. Als toekomstige orthopedagogen kregen we meteen de gelegenheid onze kennis en kunde toe te passen tijdens dit bezoek: naarmate het gesprek vorderde met de (stief)moeder (papa A. werd jaren geleden weduwnaar en bleef alleen achter met 3 jonge kinderen), bleek ze advies te kunnen gebruiken rond de opvoeding van de oudste stiefzoon (beginnende puber). Ons eerste huisbezoek werd op die manier een feit ;)!

Nadat we een poging waagden via de auto met Katrien (projectverantwoordelijke) terug de hoofdbaan te vinden (hier stel je je voor dat de auto effectief de ‘binnentuinen’ inreed om het huis van dit gezin te bereiken – avontuurlijke weg tussen de bananenbomen en lachende kinderen verzekerd!), begaven we ons naar de oogkliniek in Kwale. Het functionele en ‘informatievergarende’ aspect werd gecombineerd. Sinds voor mijn vertrek had ik al last van een beginnende oogontsteking, deze blijkt tot op heden niet te verdwijnen (droogte, felle zon,… hebben hier o.a. hun aandeel in). Om verdere escalatie te vermijden werd een oogonderzoek gedaan: ‘letters lezen, staaltje afnemen’,… een heuse belevenis in Keniaanse context!

Deze heerlijke dag eindigde met de kers op de taart! De scouting club van rainbow4kids ging, zoals onze jeugdbewegingen in België, ook op weekend.

Locatie: naast de airstrip (terrein vlak aan een publieke school en vliegveld met binnenlandse vluchten naar Nairobi)

Sfeer: pret verzekerd!

Samen met de leerkracht, gelinkt aan deze club, evenals de onderdirectrice gingen we allen te voet (de airstrip bevindt zich op een 500 meter van de school) met stukken hout en palen in de hand op weg naar het einddoel. ‘Everywhere we go (x2), people want to know (x2), who we are (x2), where we come from (x2), so we tell them (x2), we’re from rainbow (x2), pretty pretty rainbow (x2), and if you can’t hear us (x2), then sing a little louder (x2), louder and louder (x2)’ kon er niet aan ontbreken. De toon was meteen gezet! Eenmaal aangekomen vonden we nog enkele andere scoutingleden van rainbow die reeds bezig waren met hout sprokkelen, een poging om de tent op te zetten.

Na een rondleiding in de publieke school (waar dit terrein aan gevestigd is), stroomden ook andere scoutingclubs van verscheidene scholen toe. Iedere club gekenmerkt door het uniform van de school: de blauw en wittekes, rood en wittekes, oranje en blauwkes,… allen gingen we samen op zoek naar reusachtige stenen om te koken, transformeerden we dorre takken met een stevig mes tot piketten voor de tent. Veel materiaal  had men niet nodig: bijna alles werd teruggevonden in de natuur! Eenmaal de tent was opgezet kon ook het pronkstuk niet ontbreken: de vlag van rainbow werd opgezet voor de tent. Jammer maar helaas hadden we al lange tijd weekendplannen vastgelegd, waardoor we dit weekend niet in zijn geheel konden meemaken. Zo misten we het spectaculaire kampvuur, het lopen en rennen naar het strand, de afbraak van de tenten, contacten leggen met andere clubs. We kunnen niet alles hebben éh – ik vond het al superfijn dat we de kans kregen de opbouw van zo’n weekend te kunnen mee beleven!

Zo gezegd, zo gedaan, gingen we dit weekend regelmatig op stap. Samen met Marriëtte en Bimba (toekomstig Keniaanse man) bezochten we BImba’s geboortedorp Mariakani, op een dagreis van Ukunda vandaan. Dit dorpje gaf ons weer een inkijk in het reële Keniaanse leven (vicieuze cirkel van armoede, maar eveneens een groot gemeenschapsgevoel (One big family), loyaliteit,…). Vooraleer we Mariakani konden bereiken, hadden Astrid, Nele, Marriëte, Bimba en ikzelf nog een hele reis voor de boeg: van matatu (de kleine busjes met 11 zitplaatsen die vaak worden volgestouwd met 15 of meer man, nog een pakket hier en wat geiten in ‘de koffer’), de ferry voor de oversteek naar Mombasa te maken en uiteindelijk weer de matatu voor lange tijd. De laatste halte voor het bereiken van dit charmante bergdorpje, genoten we nog van een verfrissend drankje in een plaatselijke bar (de enige bar). Deze bar omvatte een pooltafel, televisie met clipjes van dansende vrouwen en mannen, inclusief enkel mannen die op zeer intrigerende wijze onze aankomst aanschouwden. Blijkbaar komen er nooit blanken naar die plaats, gezien deze heel afgelegen en niet toeristisch is. We hadden met ons ‘4 blanke vrouwen’ dan ook veel bekijks. Op zulke momenten aanhoren we ook dat ze het de hele tijd over die ‘Mzungu’s’ hebben (‘blanken’). Al snel kwamen de mototaxi’s om ons doorheen het schilderachtige landschap te vervoeren richting Mariakani. De mototaxi’s blijven toch mijn voorkeur hebben in de keuze naar transport: je hebt steeds het gevoel met een vespa doorheen een of ander Italiaans landschap te ‘tsjeezen’. lachende Afrikanen geven een mooi plaatje van Kenia maar zeggen niets over wat achter die prachtige witte tanden schuilt. De armtierige huisjes, hardwerkende mensen, kinderen met flarden van kleren aan hun lichaam,… geven soms zoveel meer prijs…

Dit werd nogmaals bevestigd bij een bezoek aan Mariakani. Ik was echter op positieve manier geschrokken: deze village had huisjes van stenen en cement!

Neemt niet weg dat deze mensen het nog steeds zonder stromend water, elektriciteit e.d. moeten doen. Een rondleiding doorheen het dorpje bracht ons uiteindelijk ook al snel tot de plaatselijke school: gezien deze slechts enkele klaslokalen heeft, worden de kinderen opgesplitst in groepen om les te krijgen. De ene groep komt in de voormiddag, de andere in de namiddag. Deze kinderen hebben halve dagen school van leerkrachten die vermoedelijk ook als vrijwilliger werken. Zo vernamen we dat een grote motivatie voor deze mensen de aanwezigheid van voedsel op de school is, zodat ze toch een maaltijd hebben gehad die dag. Als ik deze verslagen nog eens herlees besef ik meer en meer dat we echt niet goed bezig zijn in het Westen: materialisme op en top, consumptie- en wegwerpmaatschappij, vele mensen die met zo weinig tevreden zijn. Anderzijds moet ik eerlijk zijn en ook zeggen dat er vanuit de leerlingen reeds de verwachting kwam materieel beloond te worden na het maken van oefeningen. Op zulke momenten maak ik duidelijk dat de grootste beloning teruggaat naar het leren, oefeningen vatten/slagen voor de examens/bouwen aan de toekomst/… Ergens heb ik het gevoel het hen minder kwalijk te nemen, gezien zij echt helemaal niets hebben en wij als blanke ook meteen worden geassocieerd met ‘rijk wezen’, ‘alles hebben wat ons hartje begeert’,…

De terugkeer naar Ukunda ging terug gepaard met een urenlange reis. Eenmaal thuisgekomen was het spoeden (jaja, zelfs een beetje stress ;)) om tijdig aan te komen bij Alec, een goede vriend van Katrien (mama rainbow). Naar aanleiding van Katriens verjaardag organiseerden Astrid, Nele en ik een verrassingsverjaardagsfeestje met haar vrienden (Kenianen en Belgen). Dit was dan ook meer dan geslaagd: heerlijk eten (VLEES op de barbecue, de smaakpapillen werden enorm beloond: wat een feest in mijn mond! ), supergezelschap, zalige dansmuziek,… voor het dessert haalden we onze beste kookkunsten naar boven: Pannenkoeken met ijs en vers fruit (mango, ananas, appels, bananen,…) – hmmm, om er terug van te lekkertanden! Onze Keniaanse vrienden waren alvast aan het smullen! Naar het einde van de avond toe gingen we met z’n allen nog eens de benen gaan uitslaan in de plaatselijke discotheek, sjakatak. Wat een onvergetelijke avond beloofde te worden is effectief ook uitgekomen.

Naast Katrien zou ook Marriëtte, onze Nederlandse vriendin, het land deze week verlaten. Zij organiseerde dan ook een afscheidssamenzijn met de leerkrachten van rainbow, ‘aunties’ (opvoedsters) van Kebene (weeshuis) aan Kim4love aan Diani Beach. Een verfrissende duik in de Indische oceaan, in combinatie met bovenstaand gezelschap, live zangtalent van Kim4love (deze Keniaanse rastaman is blijkbaar bekend in Duitsland) zorgde weer voor een onvergetelijke afsluiter van het weekend. Afgelopen dagen waren te mooi om waar te zijn! Nadat we maandag nog een eerste bezoekje brachten aan de Congo River (afgelegen plaatsje waar we ongestoord kunnen genieten van de zon en het water), vlogen we gisteren er meteen weer in met de lessen. Revision van de examens diende plaats te vinden: terug even ontnuchterd en met beide voeten op de grond gebracht! De laatste loodjes, voornamelijk voor de kinderen, zouden starten: nog een kleine maand te gaan en het schooljaar is reeds afgerond. Op basis van de examens zal beslist worden of de kinderen overgaan naar een hogere klas of niet… samen met de ‘pupils’ duimen we alvast voor een vlotte overgang naar het nieuwe schooljaar. Verdere begeleiding van de ‘slow learners’ kan hierin een ondersteuning bieden!

WIST-JE-DAT?!

-          Er terug een nieuwe vrijwilligster is aangekomen in de vrijwilligerswoning naast ons? Katrien zal hier 3 weken verblijven en ook als zorgleerkracht aan de slag gaan op rainbow!

-          Ik deze middag een echt Afrikaanse weeshuis ga bezoeken? Dit bezoek mogelijks 1 van de grootste ontnuchteringen zal zijn, rekening houdende met alle middelen dat het weeshuis Kebene naast ons heeft?

-          Ik het een ongelofelijke meerwaarde vind niet op een ‘eilandje’ hier te blijven zitten: op onze vrije woensdagen proberen we regelmatig het onderste uit de kan te halen. Naast praktische zaken, lesvoorbereidingen op deze dagen er ook andere projecten worden bezocht?

-          Bij het maken van de pasta, op het einde van de zak kleine zwarte korreltjes terug te vinden waren. Deze na het koken van de pasta kruipende beestjes bleken te zijn? Ik ervan overtuigd ben dat dit zeker niet schadelijk was gezien deze beestjes gekookt waren. Het enkel vuil is hieraan terug te denken bij het tellen van de pootjes van die beestjes!

-          Gunther Neefs hier sterk geapprecieerd wordt, evenals ook Get Ready een echte voltreffer blijft voor de sfeer in huis!

-          Ik deze paradijselijke plaats enorm zal missen bij vertrek, hoewel we hier nog een kleine 2 maanden te gaan hebben! Ik dan ook al aan het bedenken ben wanneer ik hier kan terugkomen!

-          Astrid, Nele en ik volgende week donderdag- zaterdag op safari gaan met de ouders, tante en nonkel van Nele, evenals Jackson (onze Keniaanse vriend/’bodyguard’) naar Tsavo East en Tsavo West. We hier allen enorm naar uitkijken, dit best wel spannend is, we voor een nachtje tentenkamp en een nachtje lodge gaan, jullie zeker foto’s zal bezorgd worden!