"Jambo! How are you today? - I'm fine, thank you! And how are you? - fine!"

"Jambo! How are you today? - I'm fine, thank you! And how are you? - fine!" 

Afgelopen weekend werd een eerste bezoek gebracht aan de ‘stad’ Ukunda met de ‘matatu’ (gekende busjes waarin mensen opeengestapeld terug te vinden zijn), gegidst door Mariette, een Nederlandse vrijwilligster van Kebene en Rainbow4kids. De echte binnenstad waargenomen met allerlei uitgestalde kraampjes en verkopers die hun waren weten aan te prijzen. Daarnaast ook de kans gekregen om een authentiek armoedig huisje van binnenin te bekijken: de levensstandaard van het Keniaanse leven is absoluut niet te vergelijken met deze van België. Een bed in een ruimte wordt reeds ervaren als een zekere luxe of ‘geluk’ dit te hebben. Vaak slapen verschillende mensen/kinderen in eenzelfde bed. Van enige ‘privacy’, zoals welbekend naar Europese normen, is er weinig of geen sprake…

’S Avonds werd een heerlijke maaltijd verorberd met ons allen in ‘the African Pot’, een restaurant in Ukunda (ook te vinden nabij Diani) met ‘echte Afrikaanse maaltijden’. Heerlijk gekruide frietjes, gegrilde kip en groenten vulden al snel onze hongerige magen. Tot mijn verbazing bleek mijn spijsverteringsstelsel hier goed op te reageren! Voor herhaling vatbaar me dunkt!

Zoals het een goede student betaamt bezorg ik jullie naast de vele weetjes rond het alledaagse leven in Kenia ook de nodige informatie rond het ‘les gegeven’: vanaf heden geef ik wiskunde en Engelse lessen aan class 1 – class 7, evenals bied ik ondersteuning en uitbreiding in het LO- en PO aanbod op de school. De overgang van observatiedagen naar effectief ‘les geven’ verliep vrij vlot. Ik popelde al enige tijd om aan de slag te kunnen gaan met de ‘slow learners’. Dit vraagt de nodige lesvoorbereidingen, een nieuw concept voor mij gezien mijn ervaring zich hiertoe beperkt tot een vrij eenzijdige positie – als in ‘student’. Opvallend is dat wiskunde me echt bevalt bij de oudere kinderen ‘class 4 en class 5’ gezien ze ook beter Engels kunnen spreken en meer lijken te vatten. Het is echter niet evident enige ‘continuïteit’ te voorzien doorheen de lessen gezien er steeds een wissel in vakken is om de 30 minuten. Zo ook blijken er soms enkele ‘pientere’ kereltjes te vinden in vergelijking met andere kinderen die zwakbegaafd lijken te zijn – ook hier blijft het zoeken naar een evenwicht in ‘begeleiding’ – ‘aandacht verdeling’ - …  Engels vind ik ook ‘vre wijs’ om te geven: aan de hand van visualisaties (tekeningen op het bord, rollenspelletjes, uitbeeldingen (“the elephant has a trumpet – ‘awoee’”) worden de kinderen gestimuleerd om mee te denken, zaken aan te leren en te begrijpen. Velen lezen Engelse teksten zonder de begrippen of inhoud van de tekst echt te vatten (klanknabootsing).

Zoals het wekelijks programma het voorschrijft, was er vorige week het ‘debate’: Is health better than wealth? Vandaag gaf het verloop van het debat de indruk meer ‘chaotischer’ te verlopen. Het debat verliep op hevige wijze verder nadat Ingrid, een van de vrijwilligers van rainbow, met haar zus en enkele vriendinnen zich kwamen voorstellen. De eerste indruk door de leerlingen was gemaakt!

Zo ook vindt iedere week de 'clubs' plaats, waar iedere leerling de keuze heeft om 'lid' te zijn van de muziekclub, scoutsing, wild life club. Op de een of andere manier blijf ik gebonden aan de Wild Life Club: criteria vooraleer officieel lid kan geworden van deze club is over veel ‘knowledge’ te beschikken van de Wild Life in Kenya (olifanten, leeuwen, buffels, giraffen,…). Jackson, 1 van de pientere studenten uit class 7 haalde me met zijn grote enthousiasme over om een tweede maal aan te sluiten bij deze ‘club’. Terwijl Astrid en Nele de gelegenheid namen om de muziekclub met hun zangtalenten te bekoren,  werd me gevraagd om ‘officieel lid’ te worden van deze club. Hier toch even de vermelding dat deze club de bedoeling heeft om de kinderen die een voorliefde hebben voor wild life, verdere inzichten te laten brengen rond deze wonderbaarlijke dieren. Gezien ik geen ‘jota’ ken van ‘hoelang krokodillen onder water kunnen blijven leven zonder voedsel’ – wat met een olifantendracht waar geen veearts in de buurt blijkt te zijn,… beleef ik mezelf niet meteen als de grootste meerwaarde voor deze club. Jackson daarentegen leek toch iets terug te vinden, hoewel me nog steeds niet duidelijk is wat dat zou kunnen zijn. Nogmaals diende ik ook een speech te houden voor een 40- tal leerlingen en enkele leerkrachten (‘bemoedigende woorden van een van de studenten: ‘je studeert toch voor leerkracht, dan moet je veel speeches doen!’).

Afgelopen vrijdag vond een memorabel moment plaats tijdens het ‘beachmoment’: drempels werden overwonnen, MIJLPALEN overschreden… Enkele leerkrachten konden we overhalen met ons mee te gaan IN de zee. Hierbij maak je de voorstelling dat er moet voldaan worden aan bepaalde kledijvoorschriften omwille van de 'teacherspositie' ten aanzien van de kinderen (T-shirt en lange short of andere bovenop het badpak): enkele vrouwelijke leerkrachten gingen met hun ‘hele kostuum’ mee het water in. 1 van hen had nog nooit in de zee ‘gezwommen’ (velen hebben nooit de kans gehad te leren zwemmen). Ze waren allen zo enthousiast dat ze overtuigd leken te zijn om volgende week nogmaals met de kinderen in het water te gaan. Nadien begaven we ons allen terug naar de school, waar enkele afscheidsliederen werden gezongen in het Vlaams (! Aangeleerd door ons tijdens de muziekclub en ‘creative arts’ in class 2) voor Ingrid en haar reisgenoten: Van voor naar achter, van links naar rechts (dit lied in Engels weliswaar), ‘ik heb de zon zien zakken in de zee’ (met alle gekende bewegingen) x2,… de sfeer zat er alvast in!

Deze onvergetelijke afsluiter luidde alweer het begin  van een nieuw weekend in. Het meest onvergetelijke moment hierin was het volgen van de zondagsmis in de openluchtkerk met de kinderen van Kebene (cfr. Weeshuis). Met 22 kinderen en volwassenen in een busje reden we richting 1 van de kerken in Ukunda, waar een onwaarschijnlijk overweldigend spektakel plaatsvond. Bij aankomst werd het stereotiep van Afrikaanse dansende en zingende mensen waarneembaar. Na dit schouwspel werd een lange maar inspirerende ‘preek’ voorzien door de pastoor, die tussentijds alle ‘pijn en kwaad’ uit het leven van enkele mensen wegnam door hen de hand op te leggen. Dit ritueel had veel weg van een duiveluitdrijving: gillende en huilende vrouwen werden in hun ‘last’ ontnomen door de handoplegging van de pastoor die enkele citaten rond Jezus scandeerde. Ik moet eerlijk ‘bekennen’ dat mijn eerste ‘emomoment’ ontstond bij het aanhoren van deze klaagzang/huilende en gillende vrouwen (‘sneed als het ware ergens door ‘merg en been’). Heel bizar waren de vrouwen die uiteindelijk zich na dit ritueel lieten neervallen op de grond. Na enige tijd stonden ze terug op en gaven ze de indruk dat dit ritueel hen enorm veel van hun krachten/energie had ontnomen. Uiteindelijk vond de eindpreek plaats en werd er nogmaals gezongen en gedanst door het ‘koor’ van de gigantisch grote openlucht kerk. 

Een deelname aan dit gebeuren confronteerde nogmaals met de centrale rol die het geloof speelt in het leven van de Kenianen: armen werden in de lucht gestoken alsof ze de hand willen reiken en op die manier meer nabij Jezus komen, met de ogen gesloten werd er enorm gebeden,… Alle gebeurtenissen in het leven van Kenianen wordt verklaard door ‘de straf of beloning van God’. 

Ergens vind ik het zeer ‘mooi’ dat deze mensen, die vaak bijna geen bezittingen hebben/veel tegenslagen kennen/niet naar de dokter kunnen gaan omdat ze geen geld hebben/… in hun beleving kunnen terugvallen op de kracht van hun geloof. De Kenianen geven de indruk hier hoop uit te kunnen putten en blijven (of geven de indruk) dan ook optimistisch naar de toekomst toe (hard werken opdat de volgende generatie het beter zou hebben).  Zulke ‘verschillen’ doen me nogmaals beseffen wat een ongelofelijke kloof er is tussen ‘Noord en Zuid’ – hoe jammer het ook is dat er niet meer aan uitwisseling kan gedaan worden (= ‘meer rechtvaardige verdeling’ in goederen, bepaalde waarden, principes, identiteit bv. verwende kinderen ben ik hier nog niet tegen gekomen  - kinderen hebben eindeloos veel respect voor leerkrachten, ouderen, hun ouders, helpen een handje/vormen 1 gemeenschap (< > de gekende individualisering waar we allen, soms ondanks een poging tot verzet, aan onderhevig zijn). Graag wil ik het gelukzalige gevoel dat nu werd verworven in Kenya vasthouden. Ik hoop oprecht dat ik niet te snel terug wordt ‘meegezogen’ in onze vluchtige prestatie- en consumptiemaatschappij – hoewel onvermijdelijk vermoed ik. Tot daar het ‘filosofische aspect’!

Enkele wist-je-datjes wil ik jullie terug niet onthouden: WIST-JE-DAT

Ik hier nog steeds graag ben!

Een volgende kerkbezoek mogelijks meer ‘in gospelstyle’ zal gebeuren! Ik hier heel hard naar uitkijk, hoewel de kerk niet meteen mijn favoriete plekje is…

Na een verblijf van een maand Vlaamse woorden met Engels klanken worden gebruikt uit gewoonte: “goede’morning’”. Er ook in mijn hersenspinsels het Engels wordt toegepast.

Ik deze week  een geplette ‘mombasa express’ (‘met uitgroei, Mayo!’) tussen onze voordeur  terugvond? Dit echt geen zicht was, deze dan ook meteen in een ‘vliegende vaart’ werd ‘begraven’?

We een heerlijk ijssalon reeds verblijden met onze talrijke bezoekjes?

Ik ondertussen een ‘kei’ ben geworden in het boeken kaften?

Kenianen het appreciëren indien er naar hun gezondheid wordt gevraagd: naast de basisbegroeting (jambo) wordt dan ook steevast de 'how are you?' bovengehaald! 

De wist-je-datjes van deze week nogal 'dun gezaaid' zijn! Dit eenmalig zal voorkomen= bij te houden op noteblock!

Thursday, thunder comes around - Friday I'll meet my friend - ...

WOW! Een week en een handvol voornemens later wil ik jullie van een extra lange ‘up-to-date’ voorzien! De ‘vrije momenten’ ’s avonds vliegen hier enorm voorbij!

De afgelopen we(e)k(en) vonden verder observatiedagen plaats in verschillende klassen. Van ‘class 1’ tot ‘class 8’: een bezoekje van mij bleef hen bijna allen niet onbespaard! Tijdens deze observaties kreeg ik in de ene les reeds meer de mogelijkheid om te interageren met de leerlingen en leerkracht dan in andere lessen bv. Via verbeteren van de ‘exercises’, verschillen en gelijkenissen tussen Kenia en België weergeven (“How is the wild life in the forest of Belgium”= “you can find the wild pig, foxes and rabbits,…” – in zulke contexten klinken zulke vragen zeer grappig in mijn beleving!).

Een van de meest gekende ‘tradities’ op school zijn de ochtendgebeden in groep op vrijdagochtend. Het verloop van deze momenten is indrukwekkend: Christenen en Moslims bidden in aparte lokalen in groep (verschillende klassen en leerkrachten komen samen). De leerkrachten worden vanuit hun ‘teacherspositie’ verwacht om de leerlingen na ieder gebedsmoment een ‘woord van advies’ mee te geven. Gezien de diepgelovigheid en grote belang dat Kenianen hechten aan hun religie (dagelijks of minimaal wekelijks op zondag naar de kerk gedurende enkele uren, dagelijks bidden,…) gingen veel boodschappen terug naar ‘the kingdom of God’ – ‘God bless you’,… Toen plots werd voorgesteld dat wij als ‘volunteer teachers’ dan ook een zinvol woordje advies tot de school moesten richten, kreeg ik het spontaan onmiddellijk wat warmer: in welke mate werd verwacht dat zo een boodschap ‘Godsgerelateerd’ zou zijn, is het ‘godslasterlijk’ als hier geen ‘nadruk’ op gelegd wordt,… Uiteindelijk trachtte ik andere boodschappen ook aan te vullen rond ‘doing the best on school’ – ‘keeping up the good work’ en ‘God bless you all’! Gezien deze gebedsmomenten wekelijks plaatsvinden, nemen Astrid, Nele en ikzelf ons dan ook voor om ons ‘mentaal’ voor te bereiden op de ‘adviesmomenten’.

Naast het religieuze aspect wordt ook veel ruimte gemaakt voor ‘playing the games’ en het ‘beachmoment’ op vrijdagnamiddag: alle ‘upper classes’ van cl.4 – 8 gaan in zijn geheel met enkele begeleidende leerkrachten (inclusief fluovesten en rode badmutsen voor de veiligheid!) naar het idyllische Diani Beach. Volleybal- voetbal – zwemgelegenheden komen hier aan bod, evenals vrij spel voor de aanvang van het weekend. Meisjes en jongens moeten gescheiden zwemmen zodat er niet teveel ‘prikkels’ vrijkomen. Dit beachmoment was een fijne voltreffer om het laatste weekend voor de start van lesvoorbereidingen in te gaan!

Vrijdagavond genoten we dan ook van een welverdiend avondmaal op restaurant (maaltijd met vlees voor de eerste keer!). Uitslapen zat er de volgende morgen niet in: Jackson kwam ons om 7u30 halen met het busje toeristen dat ons een eind verder zou brengen naar de afvaart richting Wasini Island. Dit eiland omvat een dorp dat ook in zeer armoedige omstandigheden leeft en dan ook vooral afhankelijk is van het toenemende toerisme. Per boot genoten we van een lange tocht, nabij Tanzania, op zoek naar de dolfijnen. Verschillende ‘koppels’ dolfijnen vlogen naast de boot in de lucht of zwommen ‘met ons mee’ net voor de boot. Nadien was het snorkeltijd! Met enkele gescheurde zwemvliezen, snorkel en duikbril in de hand werd ik getuige van de wonderlijke onderwaterwereld: felblauwe, gele, paarse vissen zwommen aan mij voorbij, wonderbaarlijke koralen werden zichtbaar. Ik gaf mijn ogen dan ook enorm de kost! Met een hoopje andere toeristen kregen we nadien de kans om tussen dolfijnen te gaan zwemmen: geniaal! Onder water zag ik een dolfijn op een kleine meter van me verwijderd: enerzijds ‘beangstigend’ (de vele toeristen leken de dolfijnen in het nauw te drijven), anderzijds ongelofelijk! Deze trip ‘laadde de batterijen’ (een gevoel van loomheid overvalt je hier snel omwille van de warme temperaturen) op om de laatste week observatie vlot te laten verlopen.

Afgelopen week werd boeiender gezien we de leerlingen beter leerden kennen, evenals de leerkrachten. Meer overzicht werd verkregen op de vaste dagstructuur. Zo bleek de vaste uurrooster voornamelijk overheerst te worden door de vakken ‘science, social studies, maths, English, religion, creative arts, LO, Swahili’. Aansluitend worden er wekelijks ‘debatten’ gevoerd rond maatschappelijke thema’s, wat echt enorm interessant is! Zulke debatten geven me de mogelijkheid om meer inzichten te verwerven rond wat er leeft in Kenia, op basis van welke argumenten de gedachtegang is gebaseerd,…

Deze week had het debat betrekking op ‘is polygamie beter dan monogamie’? Dit debat wordt voorgezeten door de secretaris en voorzitter en wordt geassisteerd door enkele jongeren met stokken in de handen om de ‘order in the room’/stilte te handhaven. Doordachte meningen werden afgewisseld met hilarische momenten: iedereen wordt verwacht een woordje te zeggen in het debat – enkelingen verstopten zich onder de tafel en proestten het uit van het lachen. Opvallend hier was de overheersende mening m.b.t. polygamie, die hoofdzakelijk werd vertolkt door de jongens: Velen zijn pro polygamie en geven hier dan ook een zeer logische uitleg voor! “When you have a woman you love, but she can’t give you any babies, then you take another woman who can give you babies” – “As long as you can bring the children to school en you can give enough food e.a. to the family, you can have as many wives as you want (up to eleven!)”. De secretaris van het debat kende punten toe voor de aangebrachte argumenten vanuit het ‘pro’ en ‘contra’ polygamie ‘team’. Deze punten werden sterk gefundeerd en bediscussieerd vanuit  verschillende ‘kampen’. Verhitte debatten verzekerd in de toekomst! Ik ben alvast enorm benieuwd naar de komende ‘maatschappelijk relevante thema’s’ en dan voornamelijk naar de manier waarop deze (jonge!) leerlingen zulke debatten in goede lijnen laten lopen! Deze debatten zijn zeer leerrijk, ergens bieden ze reeds een afspiegeling van de ‘toekomst’ in Kenia.

Naast de wekelijkse debatten nemen alle leerlingen ook deel aan de ‘clubs’ op school. Het verloop van een club is deels gelijklopend met het debat: deze club wordt ook voorgezeten door een leerling, secretaris en moderator. Leerlingen kunnen vragen stellen die gelinkt zijn aan de clubs: ‘the wild life’ club kreeg er alvast voor 1 week een nieuw lid bij – en dat heb ik mogen weten! Ook hier werd weer verwacht vanuit mijn ‘teacherspositie’ een speech te houden rond mijn aanwezigheid en komst naar ‘de club’. Podiumvrees wordt hier snel overwonnen, starende blikken dwingen je onrechtstreeks om iets uit te brengen. Gelukkig luisteren en reageren de leerlingen op zeer respectvolle manier en geven je snel het gevoel welkom te zijn. Meteen werd ik al gevraagd om trips mee te helpen voorbereiden voor the wild life club (waar vragen worden gesteld rond bv. Zwangerschappen van olifanten  - nog net geen specialiteit van me!)- naast the wild life is er ook nog de optie ‘music’, ‘scouts’ (helping other people ),…

Uiteindelijk werd na de observaties in verschillende klassen de knoop doorgehakt voor de opmaak van de ‘timetable’ per vrijwilliger/student: eenmaal de rooster goedgekeurd zal worden door de ‘headteacher’ Mr. James, zal ik Engels en wiskunde geven in kleine studiegroepjes van ‘slow learners’ en ondersteuning bieden in creative arts en LO vanaf volgende week maandag.

WIST-JE-DAT

-          Kinderen en jongeren tijdens de lessen doorheen de klas stappen om eens van plaats te wisselen, onderling potloden uit te wisselen bij gebrek aan materiaal, potloden om de 5 minuten komen slijpen, hun schoenen uitdoen tijdens de lessen – dit zorgt voor een onaangename zweetgeur?

-          De klassen dagelijks worden gekuist door de leerlingen?

-          Enkele eenvoudige vragen van kinderen en leerkrachten me soms het ‘angstzweet’ doet uitbreken - especially ‘are you going to church’?

-          Class 8 een zeer boeiende groep is! Velen zijn zeer nieuwsgierig naar de verschillen tussen Kenia en België, een uitwisseling rond religie, transport, ‘maatschappelijke thema’s’ wordt dan ook gedaan. Zo kwam ik te weten dat wanneer de kinderen iets ‘uitsteken’ op school/anderen in moeilijkheden brengen e.d., dit thuis nog extra kan gesanctioneerd worden door een fysieke straf i.p.v. bv. ‘niet uitgaan’ dit weekend/extra huishoudelijke klusjes doen.

-          Verschillende klassen op excursie gaan bv. Naar een landingsbaan, natuurpark om ‘the wild life’ in ‘real life’ te kunnen aanschouwen?

-          Er ongelofelijk veel aan ‘revision’ wordt gedaan zodat de leerlingen voldoende zijn voorbereid op de vele examenperiodes de komende maanden?

-          Een ‘national exam’ wordt gedaan door class 8 en er echte ‘competition’ is tussen leerlingen om geselecteerd te kunnen worden voor de universiteit? Vele kinderen die de kans hebben naar het secundair onderwijs te gaan, op boarding school gaan in Nairobi gezien de grote afstanden? Zij enkel tijdens ‘holidays’ naar huis gaan.

-          De oudste zussen de zorg op zich nemen voor de opvoeding van jongere broers en zussen? Vele ouders werken lange dagen om hun gezin te kunnen onderhouden bv. Stenen vanuit de steengroeve tot kleinere delen hakken.

-          ‘Sorry’ wordt gezegd door de Kenianen als je iets laat vallen, je jezelf bezeert,…

-          Kenianen denken dat Astrid, Nele en ik zussen zijn – hun opmerkzaamheid rond deze grote gelijkenis enkel gebaseerd is op onze huidskleur?

-          Het momenteel winter is in Kenia, de overgang naar lente bijna zal plaatsvinden, Kenianen tijdens de ‘wintertijd’ ook fleecetruien dragen, ook al is het momenteel 30°C! Het vanaf heden alleen maar warmer zal worden (up to 40°C)!

-          Leerlingen per klas worden ingedeeld naar cognitieve vermogens en niet naar leeftijd? Dit betekent dat je ook verscheidene jaren kan ‘blijven zitten’, er momenteel  5- 10- jarigen in class 1 zitten?

-          Er kleuters rondlopen met rotte tanden en kinderen met littekens die afkomstig LIJKEN te zijn van uitgedoofde sigaretten op hun huid?

-          De handboek van ‘creative arts’ voorbeelden aangeven om ‘te praten rond druggebruik’ en topics zoals ‘is drinking beer bad’ in het 3^e leerjaar. Dit ook duidt dat drughandel en alcoholgebruik in de leefwereld van jonge kinderen meer centraal komt te staan in vergelijking met de leefwereld van 9- jarigen in België?

-          Kenianen elkaar kunnen arresteren? Bv. Als iemand wordt betrapt op stelen kan deze door een opmerkzame ‘goede’ burger bij de hand genomen worden om mee te gaan naar het politiebureau!

-          Bij gebrek aan financiële middelen de tanden gepoetst worden met zout?

-          Koeien en geiten de meest voorkomende ‘huisdieren’ zijn van de kinderen?

-     Zondag als eerste dag van de week wordt beschouwd?

-          Er dagelijks in de ‘lower classes’ (Klas 1 – 3) een liedje wordt gezongen op de tonen van ‘sound of music’ om de dagen in te oefenen? De voorstelling dat Keniaanse kinderstemmetjes dit klassikaal in koor zingen een heerlijke afsluiter is als laatste wist-je-datje van de week:

MONDAY, then I see the moon

TUESDAY, I say number twooooo

WEDNESDAY, when I don’t know the time

THURSDAY, thunder comes around!

FRIDAY, Then I’ll meet my friend (waarop iedereen elkaar knuffelt en de handen schudt)

SATURDAY, I’ll be sad

SUNDAY, shiny shiny bright

And it brings us back to the be-gin-ning!

Teachertime!

WIST – JE – DAT

Ik heb kennis gemaakt met Kebene, een weeshuis voor kinderen van 1 – 18 jaar? Een rondleiding werd gegeven door 1 van de vrijwilligers. Ik onder de indruk was van wat hier op poten werd gezet! De vaste werknemers, vrijwilligers en de kinderen iedere avond rond 19u in groep zingen – we dit engelengezang mogen beluisteren vanuit ons terras, gezien Kebene onze buur is.

Parents’day een noemenswaardige dag is op rainbow4kids: meer info wordt gegeven over het verloop van het trimester aan de ouders van de kinderen door de leerkrachten, de dorpschef spreekt de mensen ook toe. Alles er in het swahili verloopt, dit zeer grappig is bij aanvang maar ik graag de mopjes zou begrijpen waarbij zo hard wordt gelachen (inschatting humor). Een introductie van onszelf plaatsvond voor de volle zaal ouders, enkelingen ons de hand kwamen schudden om ons welkom te heten, we ons hierdoor minder onwennig voelden.

De eerste officiële schooldag doorging op dinsdag 6 september. Ik aansloot bij Class 4 bij Mr. Ibrahim om te ‘observeren’ – ik meteen de opdracht kreeg om mee oefeningen te helpen verbeteren – dit me confronteerde met enkele grijze hersencellen m.b.t. maths oefeningen (hoe ging die staartdeling nu ook alweer?)– misverstanden omwille van taal snel zijn gemaakt – ik ook boeken heb gekaft. Ik enorm uitkijk om het ‘inclusie’ gegeven daadwerkelijk te gaan toepassen in de praktijk –me hiervoor dan ook dien te verdiepen in Engelse grammatics, wiskunde e.a. – dat sommige lessen hier plots kunnen wegvallen/kinderen zich op zichzelf moeten zien bezig te houden – ik net achter een meisje zat, wiens schooluniform langs achter was opengegaan (kapotte knoopjes), waardoor ik zicht had op haar met ‘wild vlees’ bedekte rug (groot litteken), me dit confronteerde met vele vragen (vele kinderen lijken zo op elkaar, hebben een prachtige lach maar ieder heeft zijn eigen verhaal en rugzak)! Ze vaste ‘liedjes’ hebben om te zingen na een juist antwoord (beloning) – er heel klassikaal wordt gewerkt (in groep) – kinderen ‘teacher teacher’ roepen en knipperen met de vingers als ze een antwoord willen geven, ze hierbij ook eerst moeten rechtstaan vooraleer ze dit kunnen geven. De kinderen de indruk geven enorm welopgevoed te zijn omwile van het vele ontzag, beleefdheid en respect dat ze tonen naar de leerkrachten toe.

Er wordt gevraagd om meer uitwerking te geven rond LO (‘PE’) en PO – ik hierbij vandaag dan ook baseball reeds introduceerde (= ‘you know baseball?’ - dit sterk (leek) geapprecieerd te worden door de leerkracht en leerlingen: ‘let’s continue’, ‘from now on we’ll play it every time’, ‘teacher, shall I bring my gloves tomorrow?’!)

- ze niet goed weten hoe deze vakken te geven en andere vakken dan meer of langer geven? ‘Are we together?’ een vaste leuze is geworden (zijn er vragen – is iedereen nog mee?) – humor hier heel moeilijk in te schatten is, ik bij deze dan ook beter mijn mond hou (hoewel dit verdomd lastig is omdat ik ‘de gewoonte heb’ om gesprekken op die manier soms wat luchtiger te laten verlopen) - omdat humor kan misverstaan worden (kan ervaren worden als een belediging, hoewel dit niet zo bedoeld is  – Kenianen uitspraken steeds aux serieux nemen (cfr. Omgang humor)? – boeken hier gekaft worden met plastiek en nietjes (ik hierin niet echt een uitblinker ben– de kinderen hier school lopen van 6u30 – 16u30 of later, ze hier dan ook hun huiswerk maken, dit zeer positief is gezien velen thuis een huishouden te runnen hebben en dan ook niet langer hiervoor de nodige tijd aan kunnen besteden – er wordt gerekend in AM en PM in tijd, er specifieke wiskundige berekeningen worden gemaakt om tijden uit te rekenen – dit onze opdracht voor individuele begeleiding van kinderen met een leerachterstand er zeker niet gemakkelijker op maakt (aanpassing aan Keniaanse manier van lesgeven= deze overnemen) – biologielessen worden gevisualiseerd aan de hand van tekeningen die overal in de klas rondhangen

de ‘oudere klassen’ (van class 4 – 8) alle leerlingen wekelijks op vrijdagnamiddag (na de middagpauze van 12u40 – 14u) gaan zwemmen in de Indische oceaan aan Diani Beach – we als leerkrachten hen hierin dienen te begeleiden – ik hier alvast enorm naar uitkijk gezien we er nog steeds niet zijn toe gekomen om hierin te zwemmen en om al spelenderwijs contact te kunnen leggen met de kinderen.

We de afgelopen week vegetarisch ‘leefden’ (op de hesp in de macaroni na) en dit mogelijks ook zullen doen de komende maanden (onze maag wordt reeds op de proef gesteld bij het aanschouwen van en de geur van het vlees), we toch naast de tonijn uit blik nog steeds op zoek zijn naar kraampjes met verse vis om enige afwisseling te voorzien in onze ‘veggie levensstijl’. Voorlopig nog geen poging werd ondernomen om te proeven van de Afrikaanse keuken in rainbow, gezien mijn maag tot gisteren 4 dagen overhoop heeft gelegen. De WC bij deze niet langer de ruimte is waar ik de meeste tijd doorbreng? De koeien lijken op dromedarissen: deze zo mager zijn dat ze worden gekenmerkt door een grote bult op hun rug?

Een eerste ‘was met de hand’ in de ‘laundry place’ werd gedaan, de ossenzeep voor hardnekkige vlekken  (dank u tante K.!) en plaatselijke waspoeder ‘omo’ ons hierbij al een grote dienst hebben bewezen!

Er nog vele wist-je-datjes zullen volgen!

Jambo Belgigi!

De afgelopen dagen namen we heel wat verdere indrukken op in functie van de omgang met Kenianen en de stage op rainbow4kids. Ook verdere indrukken rond dagelijkse manier van leven in de vrijwilligerswoning laten ons niet onberoerd: een heerlijk fruitrijk ontbijt op het terras met de Keniaanse zon in ons aangezicht en een zeebriesje op de achtergrond zorgt regelmatig voor een ontspannend begin van de dag.

Gisteren maakten we kennis met het dorpje dat zich heeft gevestigd rondom het ‘land van de school’. Confrontatie met extreme uitersten in onze Westerse < > Afrikaanse levenssfeer werd een feit. De dorpsgemeenschap kent nog steeds het gemeenschapsgevoel zoals 70 jaar geleden: dorpsgenoten voeden elkaars kinderen op (hierbij nemen de oudere zussen voornamelijk een moederrol op zich bv. Omdat de mama geen zorg (kan) dragen voor de kinderen (cfr. Alcoholproblemen), een dorpschef is aanwezig en wordt sterk gerespecteerd,…

Een rondleiding vond plaats door Ruben, de vader van Jackson (de 30- jarige jongeman die ons overal dient te begeleiden). Met trots vertelde hij hoe enkele toiletten door Belgische vrijwilligers werden gesponsord/geplaceerd, hoe de ‘dorpskeuken’ (stenen oven) werd gesubsidieerd door de overheid, de waterput functioneert, waar de ‘taka taka’ (vuilnis) wordt verzameld,…                                               Ongelofelijk hoe mensen kunnen leven in een zeer kleine ruimte (grote gezinnen waarbij nauwelijks een afscheiding wordt gemaakt tussen de 'kamers' van ouders en kinderen. Vele kinderen slapen ook samen in eenpersoonsbed). De hutjes blijken vooral gemaakt van riet of golfplaten!                                      

Het verloop van de kennismaking met de dorpsgenoten verliep zeer moeizaam wegens de talloze charmante kinderen die onze aandacht kregen (‘chekka, chekka’= lachen voor de foto, werd dan ook al snel een leuze tijdens het verdere verloop). Doordrongen van een ‘moedergevoel’ was het dan ook zeer moeilijk om te weerstaan aan de tandpastasmile van deze kinderen.

Het kleine dorp liep over in de steengroeve, waar mannen hard labeur moeten verrichten voor een beperkt loon: kappen van stenen uit de groeve, die op hun beurt in kleine steentjes worden gekapt door de vrouwen. Van ‘veiligheidsmaatregelen’ (veiligheidsschoenen of andere) was hier geen sprake: mannen kapten met houwelen de stenen op ‘overschotjes’ van schoenen (kapotte sandalen die aan flarden hangen).

Let op het contrast met de uit stenen gebouwde villa op de achtergrond.

Het dorp leeft van wat de natuur voortbrengt, toerisme en hetgeen ze onderling kunnen verhandelen. Het blijft zeer moeilijk om het hoofd boven water te houden (= dagelijks voldoende voeding voor het gezin op ‘tafel’ te zetten) gezien velen bijna geen geld of scholing kennen (deze spreken enkel Swahili).

Eenmaal het dorp werd doorgelopen en we aan iedereen werden voorgesteld (bedoeling zal zijn om contacten met deze mensen te onderhouden door regelmatig op bezoek te gaan), werd een rondleiding voorzien in de school. Komende maandag start er officieel onze stage: deelname aan de ‘parents day’ (enkel de ouders van de kinderen komen voor de introductie van het 3^e en laatste trimester van het schooljaar – vanaf 01/11/2011 gaan de examens in en begint de zomervakantie vanaf 18/11/2011). Ik tracht me alvast mentaal voor te bereiden op de mogelijke drukke ‘atmosfeer’ – cfr. Iets > dan 300 leerlingen! Vanaf dinsdag 6 september wordt verwacht ons voor te stellen aan de kinderen op het podium van rainbow4 kids (waar dagelijks de rijen kinderen worden verzameld per klassen). Dan zal ik kinderen met een leerachterstand individueel of in kleine groepjes kunnen begeleiden na een observatieperiode van 1,5 week (Oh ja, ‘mathematics (knipoog naar onze papa)’, ‘biologie’ e.a., here I come!), evenals een ondersteuning kunnen betekenen voor de ‘teachers’ in verdere uitbreiding van turnlessen, PO,…

Vandaag  maakten we ter voorbereiding alvast de klassen schoon: uitvegen, dweilen, banken afstoffen, materiaal verschuiven van de ene naar de andere klas. De grootste hulp verkregen we van de enthousiaste leerlingen (jong en oud) die de indruk geven zeer leergierig te zijn (boeken inbladeren) en met zeer kleine dingen in het leven tevreden zijn (zich vereerd voelen om de ‘teacher’ te mogen helpen met het materiaal, 5 KSH (< 0,05 cent) van de mama krijgen om 1 snoep te kopen. Daar kunnen de Belgische (/ Europese) leerlingen nog heel wat van leren!

Meer zicht werd op die manier ook verkregen op de materialen waarover deze klasjes beschikken: dit blijkt veel meer dan ik aanvankelijk had verwacht (met dank aan de vele sponsors en vrijwilligersteam)! Penselen, perforator, ‘pritt’, punaises, een speelplaats voor de kleuters:

Opvallend hierbij wel is de zorgzaamheid waarmee wordt omgegaan met tekeningen, papieren bv. getekend menselijk lichaam, het oog, het hart: deze worden afgestoft en ondanks scheuren of ‘verkreukelingen’ en verkleuring mooi terug opgehangen voor een volgend trimester (< > materialistische ingesteldheid van onze consumptiemaatschappij). Ook hier kan nog veel van geleerd worden (verloren waarden).

Hieronder de nieuwe reeks wist-je-datjes:

WIST-JE-DATJES

-          Je hier sigaretten, snoepjes e.a. ‘luxemateriaal’ per 1 kan kopen in de plaatselijke ‘shops’?

-          Er dagelijks ‘old school’ cd’s van Get Ready worden afgespeeld in onze woning: ‘dromen die je deelt – jij en ik, het blijft een wonder’, ‘marjolein,…’ – van een sfeermaker gesproken!

-          Potten nutella choco hier 10 euro kosten, we ons dan ook wenden tot de goedkopere versie, we ook begrijpen waarom de goedkopere versie goedkoper is?

-          België in vergelijking met ‘the African way of living’ zeer overbeschermend staat tegenover het opgroeien/ontwikkeling van kinderen, als je hier rondloopt je ook zou begrijpen hoe belachelijk sommige veiligheidsmaatregelen/protocollen zijn (cfr. Sterilisatie van tutten < > African way of living).

-          De opleiding pedagogische wetenschappen naar Afrikaanse normen mogelijks als nutteloos wordt gezien (althans in de arme dorpjes). Prioriteiten gaan meer terug naar verdienen van geld op allerlei manieren om te ‘overleven’.

-          ‘Dawa’ een zeer populaire cocktail is in Kenya en bijna dezelfde ingrediënten bevat als een mojitto (rum, rietsuiker, honing, limoen en fruitsap)?

-          De ‘tropicana’ een zeer gezellige Reggaebar is, waar verscheidene ‘rastamannen’ over de vloer schuiven – dat de werknemers zich doorheen de paden naar de tafels ook volledig laten ‘losgehen’ op de muziek!

De ‘Tusker’ een Keniaans ‘biertje’ is van halve liters voor slechts 1,4 euro! Marieshamarev, Santé betekent in Swahili (klinkt bijna zoals Maria Jozef)

-          Sawa OK betekent in Swahili (bijna uitgesproken zoals cava).

KWAHERI!

Aankomst Maweni

JAMBO!

Slechts 1 dag aanwezig na een lange reis van Zaventem naar Kenya, via Milaan, Addis Abeba (Etiopië) en de Kilimanjaro (Tanzania) naar het eindpunt  Maweni (een gehucht dat deel uitmaakt van Ukunda, nabij Mombasa), en reeds eindeloos veel indrukken opgedaan! Jackson, de jongeman die Astrid, Nele en mezelf zal begeleiden bij het leggen van contacten voor uitstappen, uitgaansmomenten,… kwam ons halen met een taxibusje. Via de ferry werden we van het eiland Mombasa overgebracht naar de plaats die ons dichter zou brengen bij onze vrijwilligerswoning. Het aanwezig zijn op die ferry was op zich een ‘heuse’ gebeurtenis: naast auto’s waren er massaal veel mensen die ons insloten om toch maar een plaatsje te kunnen verwerven voor de overtocht. Eenmaal aangekomen, reden we voorbij diverse ‘woonplaatsen’: van gebouwen uit steen en golfdaken, toeristische hotels tot hutjes met rieten daken.

Na aankomst in de vrijwilligerswoning, die ik zal delen met mijn 2 medestudenten, aten we samen op verplaatsing in een onwaarschijnlijk betoverende bar/restaurant aan Diani beach (met de voeten in het zand aan tafel) en zicht op de golvende zee met een rustiek ‘ruisend’ geluid. Sterk onder de indruk van de ongelofelijk prachtige natuur, mensen,…  sliepen we met een verlangen en gezonde nieuwsgierigheid naar de volgende dag al snel in.

Vandaag werden we rondgeleid door Hilde, een verpleegkundige die ook deel uitmaakt van het vrijwilligerskernteam rainbow4kids. Kennismaking vond plaats met de plaatselijke dokter, apotheker e.a. waartoe we ons kunnen wenden indien er (gezondheids)problemen ontstaan. Zo ook werd onze koopdrang reeds geprikkeld bij het aanschouwen van de eindeloos vele kraampjes met prachtige beeldwerken, 

sieraden,… met het oog op een langdurig 

verblijf konden we hier voorlopig aan weerstaan. De lokroep van de veelkleurig, gezond ogende groenten en fruit kon echter niet aan ons voorbijgaan: een hele voorraad fruit werd dan ook meteen ingeslagen voor een zeer democratische prijs (passievruchten, bananen, ananas, versgeperst fruitsap…). Een goede periode om terug verwend te worden met allerlei lekkers gezien gisteren het einde van de Ramadan werd gevierd (kinderen in allerlei zijden en kleurrijke klederdracht liepen samen met mama's over stoffige wegen, witte stranden,...).

De drukkende warmte maakte meteen duidelijk waarom Afrikanen zich niet al te vlot voortbewegen. Zelfs als de zon niet schijnt zorgt de vochtige lucht voor het nodige ‘doefe gevoel’. Er werd ons dan ook het pad geleid naar de Indische Oceaan, die zich op een wandelafstand van 10 minuten (!) van ons huisje bevindt. Het zicht op dit, alweer idyllisch ogende stuk natuur (palmbomen, wit strand en helblauw water), stemde ons uiteraard zeer gelukkig! Hier zouden we regelmatig kunnen komen zwemmen tijdens de weekends en op vrijdagnamiddag met de oudere klassen van rainbow4kids (meisjes gescheiden van de jongens weliswaar). Het werd me al snel duidelijk dat ik me in de weekends niet snel zou ‘vervelen’ na de verdere verkenning van de omgeving, mogelijkheden tot het zien spelen van live Music op zondagmiddag, gezellige bars, uitstappen met de boot om te snorkelen, Mombasa, safari (‘big five, here I come’),…  

Graag wil ik jullie alvast de eerste ‘wist-je-datjes’ reeks, life from Kenya bezorgen:

-          Wist je dat de mannen op zeer attente wijze rugzakken en ander materiaal dragen voor de vrouwen? Na de hulp wordt de hand echter uitgestoken in de veronderstelling deze te laten vullen met euro’s of KSH (Keniaanse Shilling).

-          Wist je dat het merendeel van de plaatselijke bevolking afhankelijk is van hun inkomen van het (opkomende) toerisme – en wij dan ook de ‘locals’ hierin zeker willen ondersteunen door bv. verse groenten en fruit aan hun kraampje te kopen.  

-          Wist je dat hier apen rondlopen met een rood ‘achterwerk’ en blauwe ballen= foto heb je zeker nog te goed (geniale apen me dunkt!)?

-          Wist je dat apen hun eerste indruk kunnen laten vergallen door hun apenstreken? Bij enige toenadering en vriendelijke vraag om mooi te blijven staan voor de foto, tonen ze koppig hun achterwerk naar ons gezicht (cfr. Aap in boom).

-          Wist je dat de ‘Mombasa Express’ 1 van de meest gekende insecten is: deze zwarte duizendpoot heeft gigantisch veel feloranje pootjes.

-          Wist je dat de weeskinderen van Kebene, onze buren naast de vrijwilligerswoning, ons ’s avonds trakteren op hun kindergezang – dit ons zeer gelukkig maakt en het voorlopig idyllische plaatje van Afrika vervolmaakt?

-          Wist je dat de Kilimanjaro de rots omvat waarop de leeuwenkoning zijn ‘rijk’ overziet, het beklimmen van deze berg/volgen van een tocht blijkbaar 2500 EURO (!) zou kosten –Nele, Astrid en ikzelf ter compensatie de Mount Kenya wensen te beklimmen en het liedje van the Lion King te laten afspelen.

Uiteraard mogen hierbij ook niet de foto’s ontbreken om jullie verbeelding verder aan te vullen!

Kwaheri mzungu’s!