Einde schooljaar… einde stage als leerkracht van kinderen met een leerachterstand… afscheid nemen van de kinderen, leerkrachten, de school.
De laatste week van het schooljaar ging gepaard met het uitschrijven en kopiëren van de puntenlijsten, waar enorm veel tijd in geïnvesteerd wordt! Kopieermachine of printers zijn nog niet geïntroduceerd of zo als voor de ‘hand liggend’ ervaren in vergelijking met scholen in België die deze aan de lopende band gebruiken, waar vaak een aparte ‘dienst’ voor ontwikkeld is (‘het secretariaat’). Omdat de kinderen enkel op maandag (‘opkuisdag’) en vrijdag (‘oudercontacten en rapport uitdelen dag’) hoefden te komen naar de school, werden op de andere dagen van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat te knutselen (mandjes voor class 1, in het kader van les geven rond ‘at the shop’), leerkrachten te helpen opruimen, te brainstormen over ons afscheidsfeestje,…
Gezien we iets wilden aanbieden ter bedanking, zonder daarin ‘decadent’ te wezen, hebben we ons laten inspireren op het plotse aanbod van onze onderdirectrice: waarom geen feestje met dawa en pannekoeken (voorheen werd dit bereid op het verrassingsverjaardagsfeestje van de projectverantwoordelijke en de Kenianen waren hier helemaal weg van). Leve het enthousiasme van de Kenianen! Zo gezegd, zo gedaan,… donderdagavond massa’s pannenkoeken gebakken, een lokale Keniaan gevonden die dawa’s voor ons wou maken (cocktail met rum, limoen, honing,…), ijs en fruitsla gemaakt, soda en melk gaan inslaan bij de lokale shopjes. Dit alles in combinatie met het ritmegevoel van Kenianen, de muziek (inclusief videoclipjes op tv ;)!) op school om 3u ’s middags (Vele getrouwde vrouwen mogen na het donker van de man niet zomaar meer uitgaan, hier werd dan ook rekening mee gehouden en afgestapt van Westers manier van feestje geven), gaf alweer een schitterend feestje. Tussentijds namen we de leerkrachten mee naar een donkere plek op school, waar we hen zouden verrassen met een zelf geschreven verhaal. Dit verhaal had betrekking op verschillende eigenschappen van alle leerkrachten, waardoor ze herkenbaar werden doorheen het verhaal met als moraal van het verhaal: rainbow team is pas een team als we al deze mensen in hun verscheidenheid samen laten komen – ieder zijn talent maar samen een ‘brok vol’. Eenmaal de symboliek tot uiting werd gebracht, begon Astrid te zingen. Doorheen ons verblijf in Kenia werd al snel duidelijk dat zij een prachtige stem heeft, ongelofelijk gevoel voor ritme, talentvolle madam in de muziek. De leerkrachten wensten dan ook al lange tijd een staaltje van haar kunnen te horen. Fantastisch hoe Astrid het zangelement verwerkte na het verhaal (lied *some where over the rainbow* werd gezongen zonder te verpinken in de donker, terwijl iedere leerkracht met het gezicht naar de muur een zelf gemaakt muziekinstrument in de handen had en mee muziek produceerde). Wat mij betreft 1 van de grootste kippenvelmomenten sinds aankomst in Kenia.
Vrijdag kon niet mooier afgesloten worden na een feestelijke dag waarin de kinderen van de school afscheidsliederen zongen, tekeningen en brieven hadden geschreven. Hoewel ze 1 voor 1 plots leken te verdwijnen (na rapportafhaling gingen de kinderen met de ouders meer naar huis), genoten we van de laatste momenten met de overgeblevenen. Prachtig hoe zo’n rapportafhaling ook verloopt: de kinderen zijn feestelijk uitgedost ter gelegenheid van deze laatste schooldag. De meeste ouders vergezellen hun kroost naar de school om de eindspeech van de directie aan te horen, de puntenlijsten te vernemen. Heel mooi hoe de ‘top 3’ van iedere klas extra in de bloemetjes wordt gezet! Blijkbaar is er een ‘systeem’ waarbij de ‘eerste 3’ van alle klassen (gaande van kleuterklassen tot klas 7 – klas 8 was niet aanwezig gezien deze nationale examens achter de rug hadden en de schoolpoort van rainbow reeds achter zich hadden gelaten) in de verf worden gezet. Deze kinderen worden op het podium geroepen, waar ze een ‘prijs’/beloning in handen krijgen (de dag ervoor dienden we prijzenzakjes te vullen met 2 kledingstukken per kind) en door de trotse ouder worden omhelsd. Deze prijzen worden als zeer waardevol gezien omdat vele leerlingen geen degelijke/onvoldoende/versleten kledij hebben cfr. 1 van de jongens wenste een kledingstuk in te ruilen dat hem veel te klein was, omdat hij slechts enkele goede kledingstukken had.
Einde schooljaar betekent voor ons momenteel 2 weken vakantie om ‘de batterijen op te laden’ ;) en nadien er weer in te vliegen met een voor ons niet onbekend concept in België: de speelpleinwerking of ‘holiday fun’. Via Reuben, vader van Jackson, die met zijn gezin in het dorpje Maweni woont, hadden we een ‘overleg’ bij hem thuis (buiten kregen we zijn mooiste meubelstukken aangeboden om plaats te nemen= rieten stoelen, verzonken in de aarde, tussen de kippen en Reubens grote familie= zulke momenten vind ik werkelijk charmant) om info te vergaren rond de werking van de ‘holiday fun’. Astrid, Nele en ik zouden de 3e lichting zijn die dit verder zouden opnemen. Na het maken en kopiëren van uitnodigingen in het Swahili (vertaling van woorden verkregen via onze *betrouwbare bronnen* - kinderen van Kebene), werd afgesproken deze vandaag te verspreiden in het dorp en de nabije omstaanders. ‘Inschrijvingen’ zouden ook gebeuren: opmaken van een lijst met namen van de kinderen die ‘free’ zijn die periode om langs te komen. Wordt vervolgd!
Afgelopen week ben ik vooral ‘den toerist’ gaan uithangen, zoals het een plichtsbewuste student ortho betaamt tijdens vakantieperiode (verschillende invalshoeken, posities innemen kan maar een meerwaarde betekenen ;)! Mombasa werd deze keer van meer nabij bekeken: Fort Jezus en the old town werden na de daguitstap dan ook van het verlanglijstje geschrapt.
WIST-JE-DAT!
- Nele, Astrid en ikzelf Mombasa onveilig gaan maken zijn met 2 rastavrienden. We ons visum hebben kunnen verlengen tot 30 februari 2012 (valt er je niets op bij deze datum ;)).
- Het verkrijgen van het visum niet zonder ‘slag of stoot’ verliep. Laten we het erop houden dat de immigratiedienst niet onze beste vriend is (*corrupten ambtenaar* - ‘problem makers’).
- Ik mijn vingerafdrukken moest zetten om een dossierken van ons gegevens naar Nairobi te zenden – we zo euforisch waren dat we niet goed doorhadden wat we moesten ondertekenen. Pas nadien wat paniek omwille van dat dossierken= is dat wel normaal, komen we nu op een zwarte lijst? Na contact met ambassade bleek dit de procedure te zijn die gevolgd moest worden.
- We nadien met onze rastavrienden culturele sfeer gingen opsnuiven. We door een student-gids gratis werden rondgeleid in Fort Jezus. Het zeer grappig is met 2 rastamannen rond te lopen in zo’n toeristisch gebouw= concentratievermogen gering ;)!
- De old town Mombasa maar deels werd doorgelopen omdat we in een wijk kwamen waar veel druggebruikers zaten, waardoor we het risico liepen overvallen te worden. Dit met het bijhouden van het internationaal paspoort niet zo ideaal zou geweest zijn.
- Een maand geleden we een ongelofelijk boeiende madam hebben ontmoet in the forty thieves? Een 83- jarige vrouw die emigreerde vanuit Schotland naar Kenia, getrouwd was met een oud-veteraan die nog door de Japanners ten tijde van WOII gevangen is geweest, zij die instond voor het bevorderen van de emancipatie van Keniaanse vrouwen ten tijde van de Britse kolonisatie,… toch wel een tijd aan haar lippen gehangen. Deze kranige vrouw komt blijkbaar regelmatig in de forty thieves om in het gezelschap van mensen te zijn (< > eenzaamheid), een praatje te slaan.
- Astrid, Nele en ik samen met enkele rastavrienden het Robinson Crusoë eiland via cano bezocht hebben. Dit eiland na 2 uur door de getijen van de zee overstroomd? Onze cano net op tijd was (we stonden met ons voeten in het water in ‘volle zee’) om ons op te halen.
- De muggen mijn vlees hier sinds begin deze maand sterk appreciëren!
- Ons een gammele busrit staat te wachten als we in december richting Nairobi trekken voor het trouwfeest van onze collega Joyce. We alvast geen geit schenken gezien dat beest overal moet meegenomen worden, we dus nog op zoek zijn naar een origineel cadeau.
- Het meest opmerkelijk aan het ‘drankgebruik’ bij de Kenianen (althans volgens ons beperkte ervaring), is dat velen de voorkeur geven aan een pakje melk, eerder dan een soda of biertje. We vermoeden dat dit mogelijks te maken kan hebben met het verschil in kostprijs (melk als meer een luxeproduct dan soda?).
- Vorige week een duiveluitdrijving plaatsvond in het midden van de straat, ’s avonds laat. Een man zat neer op straat met de rug naar de school en het gezicht naar de muur van de bar. Een van de vrouwen van de ‘shopkes’ riep de hele tijd Swahiliwoorden terwijl ze deze ‘gekke’ man besprenkelde met water. Vele omstaanders vormden een halve cirkel rond het gebeuren. Opmerkelijk hoe het geloof in duivels hier nog zo centraal staat…
- Ik vanaf morgen volledig ben afgesloten van de wereld? We een weekje op reis gaan naar Zanzibar, Tanzania, om te bekomen van de stress ;)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten